“ฉันสบายดี” ตอนที่หนึ่ง

     วันนั้นเป็นวันเสาร์  ฉันมีนัดกับลูกค้าถึง 3 ราย   คุณเดเนียล ชาวออสซี่ เพื่อนร่วมงานคู่หูของฉัน มารับฉันแต่เช้า

     เราสตาร์ทออกจาก office มุ่งสู่หาดกมลา ผ่านไปยังป่าตอง และสุดท้ายที่หาดกะรน

     ทุกครั้งที่เข้าพบลูกค้า เพื่อ Present งาน หรือประมูลงาน ฉันมักคาดการณ์ล่วงหน้าถึงสิ่งที่ลูกค้าจะต้องตั้งคำถาม และก็หาทางตอบให้โดนใจลูกค้ามากที่สุด ภายใต้บรรยากาศที่อบอุ่นเป็นกันเอง

     ระหว่างการเดินทาง ฉันมีความสุขกับภาพท้องทะเลสีเขียงมรกต และปุยเมฆสีขาวอยู่เสมอๆ และมันก็เป็นเช่นนี้เกือบทุกวัน

     ตกเย็นเสร็จสิ้นภารกิจการงาน ฉันได้รับเชิญเข้าร่วมงานเลี้ยงประจำปีของบริษัท กรุงเทพ ประกันชีวิต จำกัด (มหาชน) ที่โรงแรมภูเก็ตเมอร์ลิน อาหารอร่อยมาก แต่ก็ทำให้ฉันปวดท้องอย่างรุนแรง และแอบหลบเพื่อนๆ มานั่งที่ lobby

     เกือบเที่ยงคืนแล้ว น้องๆ เพื่อนๆ เป็นห่วง จะไปส่งโรงพยาบาล ฉันปฏิเสธและบอกไปว่า “ท้องจะเสีย ก็เสียไป ดื่มน้ำสะอาดหรือน้ำเกลือแร่สักตั้ง แล้วหลับ ก็จะหายเอง พวกเขาเลยยอมแพ้ส่งฉันกลับบ้าน

     ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้งในตอนสายของวันอาทิตย์  รู้สึกเหมือนเตียงโดนเขย่า แล้วมี ???? ในใจนิดหน่อย แล้วหลับอุตุต่อไปจนมีโทรศัพท์หลายสายเข้ามา ตัวอย่างเช่น
          “ ป้าอรอยู่ไหน?  กลับบ้านไปเลยนะ แผ่นดินไหว” น้องสาว เพื่อนรักที่ อสมท. โทร.มารายงานข่าว, สั่ง และกำชับ
          “ พี่อรอยู่ไหน? เหตุการณ์ไม่ดี เอาตัวรอดไว้ก่อนนะ” น้องชายคนเล็กโทร.มาแนะนำ
          “ ป้าอรรู้มั้ย แผ่นดินไหว กลับหลุม (ที่พัก) ไปก่อนนะป้า” ป้องสยาม อดีตลูกน้องจอมกวน โทร. มากำกับ

     และอีกหลายๆ สาย โดยเฉพาะคุณแซม เพื่อนรักต่างแดนที่อยู่ L.A (USA.) ได้พยายามโทร.เข้ามา แต่คุยกันได้ไม่นานสัญญาณก็หายไป

     อาการปวดท้องงอแงของฉันหายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อรู้ว่าเหตุการณ์นี้คือ สึนามิ ฉันแพ็คของใช้จำเป็นได้อย่างเร็วที่สุด ขึ้นไปอยู่บนดาดฟ้าชั้น 3  และใช้ D-TAC โทร.หาคุณพ่อเป็นคนแรก และคุณพ่อก็เป็นศูนย์รวมใจ กระจายข่าวให้น้องๆ ฉันได้รู้ว่า “ฉันสบายดี”