ตะปู..แห่งการเรียนรู้
ตะปู..แห่งการเรียนรู้
มีเด็กน้อยคนหนึ่ง ที่สีหน้าแสดงอารมณ์ไม่ค่อยจะดีนัก พ่อของเขาจึงให้ตะปูกับเขา 1 ถุง และบอกกับเขาว่า ”ทุกครั้งที่เขารู้สึกโมโห หรือโกรธใครสักคน ให้ตอกตะปู 1 ตัวเข้าไปกับรั้วที่หลังบ้าน”วันแรกผ่านไป เด็กน้อยคนนั้น..ตอกตะปูเข้าไปที่รั้วหลังบ้านถึง 37 ตัว และก็ค่อย ๆ ลดจำนวนลงเรื่อย ๆ ในแต่ละวันที่ผ่านไป ก็ลดจํานวนลง..น้อยลง..น้อยลง เพราะเขารู้สึกว่า การรู้จักควบคุมอารมณ์ของตนเองให้สงบ ง่ายกว่าการตอกตะปูตั้งเยอะ…
และแล้ว..หลังจากที่เขาสามารถควบคุมตนเองได้ดีขึ้น ใจเย็นมากขึ้น เขาจึงเข้าไปพบกับพ่อ และบอกกับพ่อของเขาว่า เขาสามารถควบคุมอารมณ์ตนเองได้แล้ว ไม่มุทะลุเหมือนแต่ก่อนที่เคยเป็นมา พ่อยิ้ม…และบอกกับลูกชายของเขาว่า ”ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง เจ้าต้องพิสูจน์ให้พ่อรู้ โดยทุกๆ ครั้ง ที่ลูกสามารถควบคุมอารมณ์ฉุนเฉียวของตนเองได้ ให้ถอนตะปูออกจากรั้วหลังบ้าน 1 ตัว ทุกครั้ง ”
วันแล้ว..วันเล่า เด็กน้อยคนนั้นก็ค่อยๆ ถอนตะปูออก ทีละตัว จาก 1 เป็น 2 .... จาก 2 เป็น 3..
จนในที่สุด..ตะปูทั้งหมดก็ถูกถอนออกจนหมด เด็กน้อยดีใจมาก รีบวิ่งไปบอกกับพ่อเขาว่า… “ลูกทำได้..ในที่สุดลูกก็ทำจนสำเร็จ !!” พ่อไม่ได้พูดอะไร แต่จูงมือลูกของเขาออกไปที่รั้วหลังบ้าน และบอกกับลูกว่า “ทำได้ดีมาก ลูกพ่อ และเจ้าลองมองกลับไปที่รั้วเหล่านั้นสิ เจ้าเห็นหรือไม่ว่า รั้วนั้นมันไม่เหมือนเดิม ไม่เหมือน..กับที่มันเคยเป็น....
..จำไว้นะลูก..เมื่อใดก็ตาม ที่เจ้าทำอะไรลงไปโดยใช้อารมณ์ สิ่งนั้นมันจะเกิดเป็นรอยแผล เหมือนกับการเอามีดที่แหลมคมไปแทงใครสักคน ต่อให้ใช้คำพูด ว่า “ขอโทษ” สักกี่หน ก็ไม่อาจลบความเจ็บปวด..ไม่อาจลบรอยแผลที่เกิดขึ้นกับเขาคนนั้นได้ และจงจดจำไว้เสมอว่า “ คำขอโทษ “ ไม่ว่าเขาจะยกโทษให้เราหรือไม่ก็ตาม แต่สิ่งที่มันเกิดขึ้น คือ…. รอยร้าวที่เขาคงไม่อาจลืมมันได้ ...... ตลอดไป..”
ขอขอบคุณ..พี่ต้อย..นภสร..ที่ส่งต่อเรื่องดี ๆนี้มาให้ค่ะ
ความเห็น (2)
ขอบคุณสำหรับแง่มุมบางอย่างในชีวิต
ที่บางครั้งคนเรียบ ๆ มักง่ายอย่างเรา
ก็ไม่ละเอียดอ่อนพอต่อการรับรู้ ตระหนักคิด และจารึกไว้ในจิตใจ
จนกระทั่งได้รับของฝากจากกัลยาณมิตรนั่นแหละ
จึงได้คิด และขอเก็บไว้ใช้เป็น "ขุมทรัพย์ทางความคิด" ต่อไป.
คนแอบปลื้ม
ขอชื่นชมกับความพยายามที่จะผลักดันให้เกิดการการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ เชื่อว่าทุกอย่างย่อมมีการเริ่มต้น จะเฝ้าติดตาม และเป็นกำลังใจให้