หนึ่งแห่งความประทับใจของครูเล็กๆ กลุ่มหนึ่ง ที่พยายามในการสร้างนักเขียน นักอ่านและนักคิดตัวน้อยๆ จนเป็นที่มาของ..........
โรงเรียนของน้องโบว์ สวัสดีค่ะ.....หนูชื่อ เด็กหญิงอลิษา จันทร์ทอง ใครๆ เรียกหนูว่าน้องโบว์ หนูอายุ 12 ปี กำลังเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนวัดพรหมประดิษฐ์ ซึ่งตั้งอยู่ที่ เลขที่ 1 / 1 หมู่ที่ 4 ตำบลพิจิตร อำเภอนาหม่อม จังหวัดสงขลา ครูบอกว่า โรงเรียนของเราตั้งอยู่ในพื้นที่แอ่งกระทะ หนูก็ว่าอย่างนั้นแหละเพราะหันไปทางไหนก็เห็นแต่ภูเขา บ้านของหนูเองก็อยู่ติดกับภูเขา ที่มีต้นยางพาราเรียงรายกันอยู่ทั่วไป คนบ้านหนูจึงประกอบอาชีพทำสวนยางพารากันทุกครัวเรือน ปีนี้ยางราคาดีมากทุกคนดูหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส แต่อย่างไรก็ไม่รู้ได้ยินคนข้างบ้านบ่นว่าเป็นหนี้อยู่ดี หนูไม่ค่อยรู้เรื่องเรื่องผู้ใหญ่เขาเท่าไรหรอกค่ะที่แน่ๆ ......เมื่อไม่กี่วันมานี้หนูได้มีโอกาสติดตามคุณครูไปจัดแสดงผลงานที่เรียกว่า หนึ่งโรงเรียนหนึ่งนวัตกรรมที่โรงเรียนของเรานำเสนอ คือ เรื่อง หนังสือเล่มเล็กฝีมือเด็กประดิดประดอย เราได้รับรางวัลชนะเลิศที่จังหวัดสงขลาและเป็นตัวแทนไปประกวดต่อในระดับภูมิภาคที่โรงเรียนสตรีภูเก็ตและได้รับรางวัลยอดเยี่ยมกลับมาด้วย หนูดีใจมากเพราะหนูได้ไปเห็นกับตาตนเองแล้วว่า ผลงานของพวกหนูนั้นได้รับการยอมรับจากครูและนักเรียนทั่วภาคใต้ หนูจำได้ว่าวันนั้นหนูยืนทั้งวัน เพื่ออธิบายผลงานให้กับผู้ที่มาเยี่ยมชมอย่างมากมายที่หนูไม่เคยพบเห็นมาก่อนหนูเห็นคณะครูทำงานกันแบบหามรุ่งหามค่ำ ทั้งวันเสาร์ อาทิตย์ ตลอดจนถึงวันธรรมดาก็อยู่กันจนดึกดื่น หนูได้อยู่ช่วยคุณครูจับโน่นจับนี่ และที่สำคัญคือ หนูทำหน้าที่เขียนหนังสือเล่มเล็กในรูปแบบของ e – book ซึ่งเป็นการเขียนหนังสือเล่มเล็กในคอมพิวเตอร์ หนูทำได้หลายเรื่องทีเดียว ครูบอกว่าเดี๋ยวจะพาไปแจกให้กับผู้ที่สนใจ หนูดีใจมากที่งานของหนูออกเผยแพร่และได้รับการยอมรับที่จริงหนูเขียนหนังสือเล่มเล็กมาตั้งนานแล้ว ฝีมือของหนูค่อย ๆ พัฒนามาทุกปี จนถึงชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 ครูจัดประกวดการเขียนหนังสือเล่มเล็กเพื่อรณรงค์เกี่ยวกับโรคพิษสุนัขบ้า หนูกับเพื่อนสามคนรวมกลุ่มกันศึกษาค้นคว้าหาข้อมูลเรื่องโรคพิษสุนัขบ้า โดยทำเป็นผังความคิดก่อนเพื่อหาองค์ประกอบของเรื่องทั้งหมด หลังจากนั้นเราจึงแบ่งหน้าที่กันออกไปศึกษาหาความรู้จากแหล่งข้อมูลต่าง ๆ ทั้งในห้องสมุด มุมหนังสือ แผ่นพับ แผ่นปลิว เรียงความของรุ่นพี่ที่ชนะเลิศการประกวด อินเตอร์เน็ต ตลอดจนถามจากอาสาสมัครสาธารณสุขชุมชนและผู้ปกครอง จนได้ครบทุกองค์ประกอบแล้วเราจึงเขียนเป็นเค้าโครงเรื่อง กำหนดตัวละคร จำนวนหน้าให้ชัดเจน เพื่อจะได้หาจุดจบที่ลงตัว พวกเราจะช่วยกันเตรียมกระดาษตามจำนวนหน้า นำเรื่องที่ได้รับการปรับปรุงแก้ไขแล้วมาเขียนลงในหน้ากระดาษเป็นเรื่องราวและเขียนภาพประกอบให้สอดคล้องกับเรื่องนั้น ๆ ทุกคนจะช่วยกันคนละไม้คนละมือ ใครที่ถนัดการวาดก็วาดไป คนที่ถนัดการระบายสีก็ระบายสีไป คนที่ลายมือสวยก็จะทำหน้าที่เขียนเรื่องราวจนแล้วเสร็จ หลังจากนั้นพวกเราจะนำมาเข้าเล่ม ติดกาวให้แน่นสนิท เขียนคำนำ สารบัญ แหล่งอ้างอิงและใส่ปกหน้าปกหลังให้เรียบร้อยสวยงาม ส่งให้คุณครูตรวจสอบและร่วมกันประเมินผลงานโดยใช้แบบประเมินที่ทุกคนมีส่วนร่วม พวกเราปฏิบัติการเช่นนี้อยู่เสมอในทุกกลุ่มวิชาจนเป็นวิถีชีวิตปกติในการเรียนด้วยการสรุปและสร้างองค์ความรู้ด้วยตนเองณ วันนี้ โรงเรียนของเรามีรางวัลจากการเขียนมากมายจนเป็นที่รู้จักกันโดยทั่วไป หนูภูมิใจในโรงเรียนเล็ก ๆ ของพวกเราตอนนี้เรากำลังพัฒนาหนังสือได้อีกรูปแบบหนึ่ง คือ การทำหนังสือเล่มเล็กแบบสามมิติ หนูเห็นคุณครูหลายคนกำลังแอบฝึกฝนกันอย่างขะมักเขม้น หนูว่า... อีกไม่กี่วันเราจะได้เล่นของใหม่อีกอย่างแน่นอน ที่จริงหนูเองก็เหนื่อย แต่หนูว่า...ครูเหนื่อยกว่าหนูอีกหลายเท่า หนูเชื่อมั่นในตัวครู จึงตั้งใจทำงานให้ออกมาให้ดีที่สุดทุกครั้ง เพราะหนูรู้ว่าผลที่เกิดกับหนูและที่หนูจะได้รับในอนาคตนั้นมากมายมหาศาลอย่างแน่นอน