ที่เด็กรักป่า จะมีสมุดบันทึกประจำตัวเป็นคู่มือในการเรียนรู้ บันทึกทุกอย่างที่เรา สนใจ และมีเวลาอยู่ต่อหน้าสิ่งนั้นๆ
การบันทึก เป็นภาพวาด นอกจากจะให้เราใกล้ชิดธรรมชาติ มากยึ่ง
ขึ้น ฝึกการสังเกต ยิ่งวาดบ่อยๆ ยิ่งละเอียด ขณะวาด สมาธิเราจะอยู่กับสิ่งเดียว
ฉันไม่ได้วาดรูปนานแล้ว ตั้งแต่ป่วย ลืมนึกถึงความสุข จากการวาดไปเลย....
ตอนที่เด็กรักป่า มีนักเรียนอยู่ประจำกินนอนที่นี่ .. การอยู่กับเด็กๆ เด็กวาด เราก็วาด เอามาแลกกันดู ฉันไม่ได้เรียนมาทางวาดรูป แรกๆ
ก็อายเด็กๆ เพราะวาดเหมือนเด็ก
แต่ต่อมา ก็ค้นพบว่า ณ ที่เราพอใจ เป็นภาพที่ เราอยากจะเก็บไว้มากที่สุด
ทำไมล่ะ สิ่งที่อยู่ต่อหน้า สวยงามมาก
แต่เราไ่ม่้กล้าที่จะชม ไม่กล้าที่จะบันทึก
ไม่กล้าแม้จะบันทึกสิ่งที่สายดา เราบอกว่า งามที่สุด
น ่ารักที่สุด สวยที่สุด หาไม่ได้อีกแล้ว
การวาด จะทำให้เราเก็บ ความงาม นั้นไว้อย่างเนิ่นนาน
และนิ่งในใจเรา นิ่ง จนกว่า.....เมื่อมาเปิดสมุดดูเมื่อไหร่ ก็รู้สึกว่า
ความงามนั้นอยู่ทุกที่ และพร้อมที่จะให้มาอยู่ในใจเราด้วย ซึ่งจะ
ซึมมาพร้อมกับสิ่งที่เรามองเห็น
ฉันเริ่ม หาย่าม หาสมุด ปากกาสีดำกันน้ำ...เบื้องต้น แค่นี้ ที่เด็กรักป่า เราไม่อยากให้เด็กๆ ร่างดินสอก่อนวาด....
การวาด ด้วยเส้นจริงๆที่เรารู้สึก จะมีอารมณ์ของเราอยู่ด้วย ซึ่งมันต้องฝึก ฝึกไปๆ ไม่ต้องพกยางลบ การมียางลบ ทำให้เรา
ไม่กล้า วาดไปลบไป เสียบุคลิกหมด ถ้าวาดเสีย เราก็เปิดหน้าใหม่
หน้านั้นก็เก็บไว้เป็นทีระลึก
...เด็กๆมักชอบฉีกทิ้ง ถ้าไม่สวย
แต่หารู้ไม่ว่า เรากำลัง บันทึก ความเข้าใจในตัวเอง บันทึก ความเป็นครู
ของตัวเอง เราอย่าฉีกครูในตัวเราทิ้ง...
ที่ห้องสมุดป้าหนุ่น ห้องหรือ โบสถ์ กลางน้ำ มีบัวอยู่โดยรอบ
สงบเย็นดี หน้าห้องสมุดนี้ เวลานักศึกษามา จะจองนอนที่นี่
เพื่อดูดาวกัน
มะละกอที่เกิดเองหน้าหอประชุม ไม่มีใครสนใจให้เกิด อยากเกิด
อยากอยู่ตรงนี้ และสวยงาม มากกว่า ต้นที่ถูกดูแล
ต้นกล้วยรอบสระน้ำด้านหลัง ร่องรอยของวัวควายกับต้นกล้วย
สวัสดีค่ะ เหนื่อยมั้ยคะ ช่วงนี้...ต้องหาเวลาพักผ่อน
เป็นช่วงๆนะคะ....
ตอนที่ ตัวเอง ไม่สบาย ไปฟอกเลือด ทุกอาทิตย์
นั้น ก็เหนื่อยมากคะ ทั้งใจ และกาย และสงสารคนที่ดูแลเราคะ.....แต่ก็พยายาม ที่จะดูแลตัวเอง
กาย ดูแลไปตามอาการ ส่วนใจ ต้องหาแรงเสริมคะ คว้าทุกอย่างเลยคะ ที่จะพยุงใจตัวเอง....
ตอนที่ฟอกเลือด ถ้านิ่งกว่านี้ น่าจะได้ ทำงาน
ศิลปะ ชิ้นใหญ่ๆ เพื่อแสดงออกถึงอารมณ์ที่ ท้อแท้
สิ้นหวัง มืดมน และคลำหาแสงสว่าง
ดีใจคะที่ คุณลำดวน มาเยี่ยมทักทายที่นี่...
ขอบคุณมากคะ....มีโอกาส คุยกันเรื่อยๆนะคะ
ชอบรูปวาด ดอกบัว และต้นกล้วย
อยากวาดด้วย สวยๆค่ะ
สวัสดีค่ะคุณดอกแก้ว..
วาดรูปลายเส้นสวยนะคะ แสดงถึงความมั่นใจ ^ ^
เคยนั่งร่างๆ ลายเส้น พบว่าไม่มีฝีมือเลย เพราะไม่เคยฝึก แต่เวลาขีดๆ เขียนๆ แล้วมันเพลินดีค่ะ แม้นรูปจะไม่สวย แต่จิตเราอยู่ในอุเบกขาตอนวาดลายเส้น..แค่นี้ก็ดีแล้วค่ะ... ^ ^
แต่หารู้ไม่ว่า เรากำลัง บันทึก ความเข้าใจในตัวเอง บันทึก ความเป็นครู
ของตัวเอง เราอย่าฉีกครูในตัวเราทิ้ง... "
วาดด้วยกันซิคะ....วาดแล้วเพลินดีคะ เหมือนเราอยู่อีกโลกหนึ่ง
ขอบคุณ ออต ในค่ายที่มีการวาดรูป และชื่มชมกันนี่
จะเป็นค่ายที่เด็กมีความสุขมากเลยนะ...เพราะทุกคนมี
ีผลงาน
ศิลปะ มีพลังทำให้คนอิ่มจริงๆ.....
เคยนั่งร่างๆ ลายเส้น พบว่าไม่มีฝีมือเลย เพราะไม่เคยฝึก แต่เวลาขีดๆ เขียนๆ แล้วมันเพลินดีค่ะ แม้นรูปจะไม่สวย
........................................................
ตัวเอง ก็ไม่มีฝีมือเหมือนกันคะ....รูปแรกๆ ตลกมากคะ แต่เราก็เรียนเหมือนเด็กๆนะคะ ทำซ้ำๆ
และอยู่ในความพอใจๆ และมีช่วงที่นิ่งๆ
ที่เด็กรักป่า เคยจัดค่ายศิลปะ กับ เด็กมัธยมญี่ปุ่นมาที่ สุรินทร์ เขาเคยแต่ แข่งขัน
และแพ้ จะอาย ที่สู้เขาไม่ได้....
แต่การวาดรูปของเรา ไม่มีการแข่ง ไม่มีเปรียบเทียบ วาดในสิ่งที่เรามองเห็น
ต่างคนต่างมองเห็นไม่เหมือนกัน พอใจในมุมที่ต่างกันไป เมื่อพอใจ เราอยากถ่ายทอด จากความรู้สึกที่เกิดขึ้น
ในใจเรา เพียงลำพัง และวาดด้วย ความรู้สึกล้วนๆของเรา.....
เด็กญี่ปุ่น ฟังแล้ว รู้สึกผ่อนคลายมากคะ....
เข้าใจ การวาดมากขึ้น กล้ามากขึ้น
งานศิลปะ ไม่ต้องสวย แต่อยู่ที่เราพอใจ ณ ตอนนั้น รับใช้อารมณ์ และถ่ายทอดอารมณ์ และชื่มชม และพอใจในตนเอง
ขอบคุณมากคะ
พี่หน่อยก็ชอบรูปดอกบัวค่ะ วาดซ้ำๆบ่อยๆคะ
ชอบเส้นในใบบัวคะ เวลามองน้ำ มองดอกบัว ....
แล้วน่าวาดมากคะ...
เวลานั่งรถผ่านสระที่ไหน ก็จะรู้สึกว่า ดอกบัวสีต่างๆ
ข้างทาง หรือที่ไหน ก็สวยมากคะ และสงบดี
น้องต้า.....รูปใหม่ ของคุณครูคนใหม่....น่ารักดีคะ....
โทศิลป์ หรือ น่าสนใจดี...ยังงี้ต้องเอางานเก่าๆ
มาให้พี่หน่อยดูบ้าง....แลกกัน
ผมเป็นคนที่วางรูปไม่เก่งและไม่ค่อยชอบวาดรูป แต่เห็นรูปก็อดมีความรู้สึกผ่อนคลาย-สบายใจไม่ได้
ว่าแต่ว่าทำไมถึงวาดดอกบัว-ต้นกล้วย-มะละกอ ลองบรรยายความรู้สึกตอนที่วาดได้ไหมว่าวาดแล้วรู้สึกอย่างไรละครับ ผมจะได้เสพงานศิลป์นี้ด้วยคน
หวัดดีคะ น้องโรจน์
มุมที่พี่นั่งวาดดอกบัวนี้ มันสบายๆดีนะ....นั่งที่ห้องสมุดกลางน้ำ...
บ รรยากาศมันดีน่ะ...แล้วเราก็ตั้งใจมาพักผ่อน
ด้วยการวาด...เตรียมอุปกรณ์มาด้วย ...เวลา
รู้สึกสบายๆ และเห็น สิ่งรอบข้าง มันก็ดูดีคะ
และมันเงียบน่ะ...เราก็ทำในสิ่งที่เราตั้งใจ คือการฝึก...
แต่เราต้อง ตั้งใจ ไว้ก่อนน่ะคะ....
ต้นมะละกอ ก็เหมือนกัน เวลาเย็นๆที่ หน้า หอประชุมจะเงียบมาก ไม่มีใคร...และต้นมะละกอ นี้
พ ี่ก็สนใจเขามานานแล้วคะ เพราะปีที่แล้ว พี่หน่อย เพาะมะละกอ ใส่ถุงดำ เพาะ รอวันปลูก เป็น ร้อย กว่าต้นเลยนะ กะว่า เวลามีค่าย จะเลี้ยงมะละกอ
เด็กๆ อย่างใหญ่เลย
แต่ปรากฏว่า ต้นที่เราดูแล เอาไปปลุก ใส่ปุ๋ย อย่างดี มันไม่ค่อยรอด น่ะ...เวลาเจอฝน น้ำท่วม
ตายซะเยอะ...แต่ ไอ้ต้นที่อยู่หน้าห้องประชุม นี่ น่าสนใจ ที่พี่ไม่ได้เพาะ ไม่คาดหมายว่าจะขึ้น
แ ล้วมาขึ้นได้ยังไง...แบบว่า เป็นต้นไม้ที่ท้าทายพี่มาก....พี่ก็นึกชมต้นนี้อยู่บ่อยๆคะ
คุยกันเวลาเดิืนผ่าน คุยกันนานมาก และรู้สึกชอบ
ในความพยายาม...ของมะละกอ ก็เลย ออกมาเป็นรูปที่เห็นคะ
ถ้าให้พี่เล่า มันยาวนะ....ไม่รู้จะมีประโยชน์อะไร
บ้าง.....
แต่ประมาณว่า เรารู้สึก กับสิ่งที่รอบเรา น่ะคะ
อยู่กันมานาน และเห็นประวัติศาสตร์ร่วมกัน....แล้วก็ชื่นชมกันคะ
พอก่อนดีกว่าเนาะ....
ขอบคุณที่เล่าความรู้สึกจากการวาดให้ผมฟังครับ มีคนบอกว่า "ภาพหนึ่งภาพมากกว่าคำบรรยายพันคำ" ความรู้สึกเป็นของที่สื่อยากที่สุด จะสื่อความรู้สึกต้องรับด้วยความรู้สึก
โรจน์
จะสื่อความรู้สึกต้องรับด้วยความรู้สึก...
ยินดีที่ได้คุยด้วยคะ
สวัสดีครับ.......หน่อย ...พี่กำลังทำข้อมูลของศูนย์กลางเทวา ซอยแสนสุข ห้วยขวางอยู่ แวะเข้ามาดูงานศิลป์ของน้องดีจัง พัฒนาไปเป็นศิลปะอินวูแมน ...เต็มตัวแล้ว
พรุ่งนี้เข้าถ่ายทำสารคดี อาจารย์คงสัมภาษณ์ คุณเพทาย ,คุณสมชาย (ท่านชอบเขียนการ์ตูนด้วย) แล้วจะส่งภาพของพี่ไปให้ดูบ้างว่าเป็นอย่างไรบ้าง..เพิ่งหัดวาดเล็ก ๆ น้อย ๆ
สวัสดีค่ะคุณดอกแก้ว
หวัดดีพี่พงศ์
ไม่หรอก ยังไม่เป็นงาน ศิลปะเต็มตัวอะไรหรอกคะ.
...เขียนแบบเพลินๆ ฝึกจิตตัวเองมากกว่า
แต่ที่ หน่อยมา แนวนี้ เป็นเพราะ มีที่ปรึกษาดีคะ
เป็นที่ ปรึกษาเด็กรักป่า ....อย่าง พี่หมอหม่อง ...พี่กมล โกมลผลิน....นี่ระดับ อาจารย์ของอาจารย์ เลยนะ....เวลา ไปค่าย ไปเดินป่า ด้วยกัน ดูนก แป๊ปเดียว วาดเป็นนกเลย
อย่างหน่อย จะวาดขานก เสร็จ นกก็บินออกจากกล้องสโคป แล้ว.....
เวลาดูสมุดบันทึก ของที่ปรึกษา นี่ ต้อง ประคอง ดีๆ ไม่ใช่ ใครจะดูได้ง่ายๆ นะ...
เวลาดู สมุด บันทึก ของที่ปรึกษา นี่ อย่าบอกใครเลย....หลงรัก อย่างเดียวคะ....
และเราก็ต้องฝึก ให้ได้ อย่างอาจารย์ที่ปรึกษา ด้วย
แต่ว่า ได้มา แค่ เศษ นิดเดียว
เวลาเจอที่ปรึกษา หน่อยก็ขอส่งงาน บ้าง พี่ๆ ที่ปรึกษา ...ได้แต่ อืม....แล้วก็แนะนำ แล้วก็ วาดแบบให้ดู ในสมุดของหน่อย
พี่มีงานวาด ด้วย ดีจัง
ดีใจคะที่ คุณลำดวน มาคุยด้วยที่นี่...
ค่ะ ใจ ของญาติมิตรของผู้ป่วย นี่ สำคัญค่ะ ...
ต้องดูอบอุ่น ดูนิ่ง ...คือ ญาติจะป่วยกาย ป่วยใจ
ไม่ได้ น่ะคะ...ก็เลยต้องถูกดูแลเป็นพิเศษ หน่อยคะ
ดูแลตัวเอง ดีๆ นะคะ....
ต้องพยายาม อย่า หวาดหวั่น กับสิ่งที่เกิดขึ้น แม้ว่า
จะเป็นเรื่องที่ บั่นทอนเรามากที่สุดของชีวิตก็ตาม
ไม่หวาดหวั่น และทำความเข้าใจ และไปเป็นหนึ่งเดียวกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพื่อข้ามไปรับ บางสื่ง บางอย่าง
ที่รอเราอยู่...ซึ่งต้องหาให้เจอ น่ะคะ เพราะแต่ละคน
จะไม่เหมือนกัน....
ตัวเอง คิดแบบนี้น่ะคะ...ด้วยความพยายาม ที่จะไป
ให้ได้...และไปด้วยกัน...เราต้องไปด้วยกัน น่ะคะ