เย็นย่ำก็ไปห้องสมุดมหาวิทยาลัย ทำธุรกรรมการยืม คืน ต่ออายุ เสียเป็นชุดแรก แล้วจึงเดินไปตามชั้นหนังสือว่า มีหนังสือใหม่ ๆ เข้ามาให้บริการหรือไม่ อย่าตกใจ ถ้าผมไม่ได้ใช้ "การสืบค้น" ที่บรรณารักษ์ห้องสมุดเค้าทำไว้ให้ในฐานข้อมูลอันทันสมัย นิสัยส่วนตัวชอบเดินไปด้วยขาของตัวเองมากกว่า อรรถรสมันเรียกร้องอย่างนั้น

นานแล้วไม่ได้อ่าน "บทกวี" หนังสือเล่มหนึ่ง เล่มน้อย ๆ ชื่อ "รักนั้นเป็นฉันนี้" ร่ายโดย คุณศิวกานท์ ปทุมสูติ มีคำโปรยไว้ที่หน้าปกว่า "...มิติของอารมณ์และจินตนาการแห่งรักที่ดำรงพลังชีวิต..."

พลิกเข้าไปก็กลางเล่มของหนังสือแล้ว โผล่มาที่ "บทกวี หมายเลข ๑๗" ... อ่านสักบท ดูสิว่า อ่านแล้ว อยากยืมออกไปอ่านให้จบไม๊ ...

อ่านด้วยกันนะครับ ...

 

๑๗.

เมื่อฉันเขียนบทกวีฉันมีเธอ

ทั้งความจริงที่พบเจอที่ประจักษ์

และความฝันอันสวยงามล้ำค่านัก

ผูกประพันธ์ฉันทลักษณ์...รักเรืองใจ

แต่ละวรรคอบอุ่นคุ้นเชยชิด

แต่ละวรรคสัมผัสจิตพิสมัย

แต่ละบทอดออมหอมหฤทัย

แต่ละตอนละเมียดละไมสายสัมพันธ์

ทุกอักษรซ่อนอณูเสนอสนอง

ทุกถ้อยคำช่ำชองเธอช่วยฉัน

ทุกลีลาวลีที่จำนรรจ์

เราร่วมฝันร่วมใจกันร่ายริน

 

ทุกดึกหนาวเช้าค่ำน้ำค้างหวาน

ด้วยสายธารโอบวนาเลี้ยงผาหิน

ด้วยเธอคือละหานธารไร้มลทิน

ที่ง้วนดินดวงใจได้ดื่มกลืน

 

 

ฉันจึงเขียนบทกวี...มิรู้จบ

รักยิ่งทบทวีคำหวานฉ่ำชื่น

ยิ่งปรารถนาในอารมณ์บ่มวันคืน

รักยิ่งรื่นรมยรสเกินจดจาร

 

 

อ่านแล้วก็จินตนาการ ถึงความสวยงามของโลก และความรักอันอบอุ่น ครับ

 

ไม่ยืมออกมาอ่านให้จบ ... ไม่ได้แล้ว :)

 

 

แหล่งอ้างอิง

ศิวกานท์ ปทุมสูติ.  รักนั้นเป็นฉันนี้.  พิมพ์ครั้งที่ ๒.  กรุงเทพฯ: ศูนย์เรียนรู้ทุ่งสักอาศรม, ๒๕๔๙.