พ่อจ๋า..
จดหมายนี้เป็นจดหมายฉบับแรกที่มีถึงพ่อ พ่อคงจะอมยิ้มแล้วก็หัวเราะหุหุ ถ้าหนูจะบอกพ่อว่า.. จริง ๆ แล้วก็จำไม่ได้หรอกว่าพ่อได้จากพวกเราไปกี่ปีแล้ว ก็ไม่ได้อยากจะจำนี่นา รักพ่อมากจนไม่อยากจะจำวันที่ต้องเสียพ่อไป คลับคล้ายคลับคลาว่าพ่อจากไปในตอนเช้าวันหนึ่งของปลายเดือนตุลาคมหลังจากที่พ่อ early retired มาครบรอบ 1 เดือนพอดี ตอนนั้นเราอยู่บ้านพักครูใช่ไหม? หนูกลับมาช่วยพ่อกับแม่เก็บลำไยที่สวนได้สักสามวันแล้ว เช้าวันนั้น..จำได้ว่า ขณะที่กำลังทำมื้อเช้าอยู่ จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงแม่ร้องกรี๊ด ร้องทำไมเนี่ย? ได้ยินเสียงคนงานที่มารอจะเข้าสวนพร้อมเราวิ่งขึ้นบันได และใครคนหนึ่งก็เข้ามาบอกว่า "น้องต้อม..พ่อครูเสียแล้ว" เท่านั้นล่ะ พ่อรู้ไหม? หนูวิ่งขึ้นบันไดไปยังห้องพ่ออย่างรวดเร็ว และภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าก็คือ ร่างของพ่อที่นอนทอดยาวอยู่บนเตียง แม่กับน้องทรุดตัวนั่งร้องไห้อยู่ตรงนอกห้อง ชาวบ้านอีกเป็นสิบที่ยืนอยู่ในห้องนอนของพ่อทั้งผู้ชายและผู้หญิงพากันร้องไห้ แต่..หนูซึ่งเป็นลูกสาวพ่อกลับมองแน่นิ่งอยู่อย่างนั้นสักครู่โดยปราศจากน้ำตา ก่อนจะได้ยินเสียงใครบางคนให้ไปกราบลาพ่อเป็นครั้งสุดท้าย หัวใจสลายคงเป็นอะไรที่แทนความรู้สึกในวันนั้นของหนูได้ หนูรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจจ๊ะ พ่อ
แปลกนะจ๊ะ ที่หนูก็รักพ่อมากมายและก็รู้ว่าพ่อเองก็รักหนูมากเช่นกัน แต่ทำไมเราถึงไม่เคยบอกรักกันนะ ทำไมเราไม่เคยแสดงออกว่ารักกัน หลาย ๆ ครั้งที่เราเดินผ่านกันเราก็แค่เลี่ยงหลบให้อีกคนเดินผ่านไปโดยไม่ชนกัน หรือการสนทนาของเราก็จะสั้น ๆ อันนี้หนูสันนิษฐานว่าเพราะเรื่องคราวนั้นไง ตอนนั้นหนูยังเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ และก็เป็นเด็กที่ติดพ่อเสียด้วย พ่อไปไหนก็มักจะหอบพาหนูไปด้วย และค่ำนั้นพอพ่อกลับจากโรงเรียนก็พาหนูไปด้วยนี่ จนกระทั่งพลบค่ำ..จู่ ๆ ภาพที่หนูจำได้ก็คือ พ่อตีหนูด้วยไม้กวาดชนิดหนึ่ง ที่เอาหญ้าแข็ง ๆ ชนิดหนึ่งมามัดรวมกัน แถวบ้านเราเรียก "หญ้าขัด" พ่อตีหนูจนหลังแตกยับ พ่อซึ่งเป็นผู้ชายที่ใจดีที่สุดในโลกเนี่ยนะตีหนู ภาพต่อมา..หนูก็มองเห็นตัวเองร้องไห้สะอึกสะอื้นโดยมีแม่ทายาที่หลังให้พร้อมกับน้ำตาไหลไปพร้อม ๆ กับหนู จากเหตุการณ์นั้นทำให้เราคุยกันน้อยลง และหนูก็เลี่ยงที่จะไปไหนกับพ่ออีก แต่เวลาที่หนูไม่เข้าใจอะไรอย่างเรื่องการเมืองหรือความเป็นไปของโลก เราถึงจะกลับมานั่งคุยกันได้อย่างออกรสชาติอีกครั้ง ก็หนูคุยกับคนอื่นไม่รู้เรื่องนี่นา เนอะ พ่อเนอะ หนูเก็บความสงสัยในเหตุการณ์ครั้งนั้นมานานนับสิบ ๆ ปี จนวันหนึ่งถึงกล้าเอ่ยปากถามแม่ แม่เล่าว่าค่ำนั้นหนูก็กลับบ้านมาพร้อมกับพ่อ แล้วพ่อให้หนูล้างจาน แต่หนูดื้อเลยงอแง แล้วคงหลุดปากว่าให้แม่ พ่อก็เลยตีหนู แหมพ่อ..หนูน่ะเด็กมากนะ ในตอนนั้น
พ่อชอบว่าหนูเป็นเด็กสาวที่แสนจะเย่อหยิ่งและจองหอง อ่าววว ก็หนูลูกพ่อนี่ พ่อไม่รู้ตัวหรอกหรือว่า..พ่อเองก็เป็นแบบนั้นเหมือนกันในบางครั้งภายใต้ใบหน้าของผู้ชายที่แสนจะอ่อนโยนและใจดี และพ่อก็ว่าหนูบ่อยมาก หนูก็น้อยใจเหมือนกันนะพ่อ
พ่อรักการเดินทางและการถ่ายรูปเป็นชีวิตจิตใจ และงานอดิเรกของพ่อนี่ล่ะ กลายมาเป็นอาชีพรองที่ทำให้พ่อมีความสุข พ่อถ่ายรูปสวยนะ และใคร ๆ ก็ชื่นชมพ่อทั้งนั้น เอ..หรือว่าเพราะชาวบ้านเขาไม่มีกล้องเหมือนพ่อกันนะ แหม..หนูล้อเล่น พ่อเป็นช่างภาพฝีมือดี หนูรู้ หนูรู้ แปลกเนอะ..ทั้งที่มีพ่อเป็นช่างภาพแต่หนูกลับขี้อาย หนูไม่เคยชอบให้พ่อถ่ายรูปหนูเลย แต่พ่อน่ะชอบให้หนูเป็นนางแบบจำเป็นอยู่เรื่อย และ..พอพ่อไม่อยู่ หนูเลือกที่จะทำลายงานของพ่อทั้งหมดทิ้งไป หนูทำผิดใช่ไหมที่ทำแบบนี้ ก็หนูไม่อยากคิดถึงพ่อนี่ เออ..หนูทำลายรูปที่พ่อมักจะอัดมาเกินน่ะทิ้งไป ก็แหม..ใครใช้ให้พ่ออัดมาเกินล่ะ พ่อน่ะชอบอัดรูปมาเกินจำนวนที่มีคนสั่งอัดอยู่เรื่อย บ้านเราไม่ใช่ถังขยะนะพ่อ แต่ก่อนทำลายทิ้งหนูก็พยายามเรียกชาวบ้านเขามาคัดเลือกเอารูปเขาไปแล้วน่ะ พ่อไม่ต้องห่วงหรอกหน่า ส่วนที่เหลือนั้น..น้ำท่วมบ้านเราหลังจากพ่อเสียไม่กี่ปีและมันก็ทำลายรูปดี ๆ ที่หนูอุตส่าห์เก็บไว้ไปจนหมด แย่จัง! การเป็นช่างภาพมืออาชีพของพ่อนี่ก็ดีนะ ทำให้หนูได้ติดสอยห้อยตามพ่อเข้าเมืองทุกอาทิตย์ ร้านจักรวาลคัลเลอร์แลปใช่ไหมพ่อ..ร้านประจำของพ่อ ระหว่างที่เรารอรูปที่สั่งอัด พ่อมักพาหนูไปเที่ยวสวนสัตว์ ไนท์บาร์ซาร์ ดูหนัง เป็นประจำ ชีวิตดูไฮโซจังเนอะ haha ทั้ง ๆ ที่หนูก็ไม่ชอบไปในสถานที่มีผู้คนเยอะ ๆ สักหน่อย แต่การได้ไปไหนกับพ่อมันทำให้หนูรู้สึกดี หนูถึงไม่เคยปฎิเสธพ่อเลยสักครั้ง ถึงแม้ว่าหนูจะต้องเดินท่อม ๆ ตากแดดร้อน ๆ ดูพ่อถ่ายรูปหมี จระเข้ สิงโต นกยูง นกแก้ว ชะนี ลิง ค่าง จนเบื่อก็เถอะ หรือเดินไปดูพวกศิลปินวาดรูปเหมือนในย่านไนท์บาร์ซาร์ ไม่ก็นั่งร้องไห้ในโรงหนังเพราะดูหนังสงคราม หนังชีวิต อะไรทำนองนี้ อ๋อ หนังที่พ่อให้ดูต้องเป็น sound-track เท่านั้น เพราะพ่ออยากให้หนูเก่งภาษาอังกฤษ
พ่อคงเสียใจที่หนูเลือกเรียนช่างเทคนิค หนูละทิ้งโอกาสดี ๆ ในการเรียนด้านภาษาอย่างที่ตัวเองถนัดหรือเป็นพยาบาล เป็นตำรวจ อย่างที่พ่ออยากให้เป็น หนูอยากจะสารภาพกับพ่อว่า..หนูตกสัมภาษณ์หมดทุกที่ล่ะ ก็หนูขี้อายและไม่ยอมคุยกับคนแปลกหน้าน่ะสิ หนูลืมไปแล้วว่าในตอนนั้นหนูบอกกับพ่อว่าอย่างไร เอ..จะใช่ " หน่า เรียนเทคนิคฯ สิดี 2 ปีก็ต่อวิศวะ จบออกมาเงินเดือนก็สูงนะ " หรือเปล่านะ ทั้ง ๆ ที่หนูเกลียดการพูดคุยกับคนแปลกหน้า และในเมื่อหนูเป็นอย่างนี้ หนูจะผ่านการสอบสัมภาษณ์ได้ไงล่ะพ่อ แต่พ่อก็ให้หนูได้มีเสรีภาพในการเลือกที่จะทำหรือจะเป็นอะไรอย่างที่หนูต้องการ แถมยังปลอบหนูในวันที่หนูรู้สึกเศร้าอีกแน่ะ ว่า " หน่า..รู้ไหม ตอนเราเรียนประถมน่ะ ครูใหญ่เขาทำธีซิสเรื่องเรานะ " เออ..เสียดายนะ หนูมีเรื่องอยากจะถามพ่อว่า ทำไมพ่อไม่ยอมให้หนูพาสชั้นขึ้นไปอย่างที่หนูต้องได้ พ่ออยากจะให้หนูเรียนซ้ำชั้นทำไมล่ะ ดีนะ ครูในโรงเรียนหนูไม่มีใครคิดเหมือนพ่อ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นเพื่อนพ่อ แต่ให้หนูเดาเอาเอง หนูก็คิดว่าพ่อคงอยากให้หนูเก่งมากกว่าใคร และเป็นการลดอีโก้ของหนูด้วยใช่ไหม? เพราะพ่อไม่อยากให้หนูลำพองในการที่สามารถเรียนรู้ได้เร็วกว่าเพื่อนในวัยเดียวกัน
พ่อรู้ไหม ใคร ๆ ก็พูดถึงพ่อ ทุกคนมักพูดถึงพ่อเมื่อมีโอกาสเสมอ พูดเรื่องเดิม ๆ เรื่องขำ ๆ อย่างเช่น พ่อมักจะซื้อกุ้ง หอย ปู ปลา ที่ชาวบ้านเอามาขายให้เพื่อนำไปปล่อย พ่อมักจะมีน้ำใจกับคนอื่นเสมอ หากเห็นคนแก่หอบไม้กวาดมาขายที่โรงเรียนแล้วล่ะก็ พ่อต้องเหมาซื้อหมดไง พ่อให้เหตุผลว่าสงสารคนแก่ไง พ่อจ๋า..พ่อจำได้ป่ะ แม่มักจะบ่นพ่ออยู่เรื่อยเรื่องซื้อกับข้าวในตอนเย็น โธ่เอ๊ย! หนูก็เห็นด้วยนะที่แม่บ่น ก็แม่ค้าเขารวยอยู่แล้วนะพ่อ แต่พ่อก็กลัวเขาจะขายเหลือไง เรื่องอะไรอีกน๊า อ๋อ..จำได้แล้วล่ะ วันหนึ่งที่พ่อกลับจากโรงเรียนเร็วกว่าปกติ พ่อก็เข้าสวน เอ๊ะ ใครหว่า อ่าววว เจ้าเบิร์ดเด็กที่มีบ้านอยู่แถวนั้นนี่นา เขากำลังเมามันกับการขโมยเก็บลูกหว้าและผลไม้ของเราอยู่ พ่อก็เดินเข้าไปเงียบ ๆ แล้วบอกเขาว่า " เฮ้ย! ลูกนั้น มันสุกที่ไหนล่ะ เลือกเอาลูกที่มันสุก ๆ สิ " เจ้าเบิร์ดตกใจแทบแย่แน่ะ พ่อรู้หรือเปล่า.. ขำเนอะ แม้กระทั่งก่อนวันที่พ่อจะจากไป คนงานเราเก็บนกที่บินมาติดตาข่ายได้ตั้งหลายตัว พ่อก็สั่งให้ปล่อยไปให้หมด ขนาดคนงานเอาไปซ่อน พ่อก็ยังหาเจออีกแน่ะ หาเจอแล้วก็ปล่อยไป ในงานศพพ่อ พ่อเชื่อไหม มีคนมาเยอะแยะ ทุกคนเขามาเพราะเขารักพ่อนะ หนูยังไม่เคยเห็นคนที่มาร่วมในงานศพใครเยอะมากเท่านี้มาก่อนเลย และเพื่อนพ่อหลาย ๆ คนเดินเข้ามาหาหนู พวกเขาล้วนแต่บอกหนูว่าพ่อเป็นผู้ชายที่น่ารักและแสนดีมากขนาดไหน หลวงปู่ของหนูหรือตุ๊น้าของพ่อก็รับเป็นเจ้าภาพในงานของพ่อ ท่านอโหสิกรรมให้พ่อแล้ว พ่อคงจะดีใจ และหลังจากที่เสร็จงานพ่อ..หนูไปส่งพวกอาที่วัดเพื่อจะไปลาท่านกลับกรุงเทพ พอไปถึงวัดในพลบค่ำ หนูเดินหาตั้งนานแน่ะ ไปเจอท่านนั่งอยู่ใต้ต้นลำไยหน้ากุฏิ ท่านนั่งท่ามกลางความมืด หนูสงสารท่านเหลือเกิน และเชื่อว่าท่านก็อยากจะย้อนวันเวลากลับไปเพื่อแก้ไขในสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างท่านกับพ่อ และหนูก็รู้ล่ะ ว่าเลือดถือดี หยิ่งยะโส จองหองนี่ หนูได้มาจากหลวงปู่และพ่อนั่นแหล่ะ จริงไหม? เลือดเราแรงเนอะ พ่อเนอะ
ตอนนี้นะ จากผู้หญิงที่ชอบเอาเสื้อผ้าของพ่อมากอดทุกครั้งในวันฝนตกแล้วร้องไห้ แม่เข้มแข็งขึ้นมาก แม่ทำงานสวนได้ด้วยล่ะ haha พ่ออย่าขำนะ ใช่ล่ะ..แม่ที่ไม่ยอมเข้าสวนเลยนอกจากเวลาขายลำไยน่ะ แม่เก่งนะ เก่งกว่าที่เราคิด เวลาเห็นแม่ปีนต้นลำไยทีไร แม่เขาปีนได้ด้วยล่ะพ่อ หนูอดยิ้มไม่ได้สักที ยิ้มทั้ง ๆ ที่ห่วงนี่ล่ะ แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ ในเมื่อคนงานไม่เคยทำได้ทันใจแม่นี่ และขอแอบกระซิบบอกพ่อว่าแม่เนื้อหอมนะ แต่แม่รักพ่อมากนะจ๊ะ พ่อคงรู้
พ่อจ๋า.. น้องตัวเล็ก ๆ กลายเป็นน้องตัวโต ๆ แล้วนะ เขาตัวสูงกว่าหนูอีกแน่ะ และสอบโควต้าได้ในสาขาออกแบบบรรจุภัณฑ์ เวลาออนเอมหนูจะขำมาก เพราะน้องตั้งท้อปปิคเอมตลกน่ะสิ ตั้งไว้ว่า " ออกแบบบรรจุภัณฑ์ ม๊ะช่ายยยพับถุงกระดาษขายนะเฟ้ย " ดูสิพ่อ คิดได้ไงเนี่ย เขาก็เหมือนเรานะพ่อ ดื้อเงียบไง แต่เขาก็เป็นเด็กดีล่ะ ถึงจะงอแงบ้างก็ช่างเถอะเนอะ
พ่อจ๋า.. ถ้าเราย้อนวันเวลากลับไปได้ก็คงดีนะ หนูอยากย้อนวันเวลากลับไปกอดพ่อให้แน่น ๆ กลับไปแก้ไขเรื่องอะไร ๆ อีกเยอะที่เกิดขึ้นระหว่างเรา แต่หนูย้อนวันเวลากลับไปเพื่อแก้ไขบริบทใด ๆ ไม่ได้ แต่พ่อรู้ใช่ไหม ว่า หนูรักพ่อ หนูภูมิใจเวลาที่ใคร ๆ พูดว่าหนูเหมือนพ่อทุกกระเบียดนิ้ว หนูภูมิใจจริง ๆ นะจ๊ะ ภูมิใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกสาวของพ่อ ภูมิใจที่พ่อสอนให้หนูเป็นคนดีมากกว่าที่จะให้เป็นคนเก่ง ขอบคุณนะจ๊ะพ่อ สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อหล่อหลอมให้ได้เป็นหนูในวันนี้ กับบางสิ่งบางอย่างพ่อก็ไม่ได้สอนหนูออกมาเป็นคำพูดหรอก แต่เพราะหนูเห็นพ่อคิดและปฏิบัติแต่เรื่องดีงามไงล่ะ ทำให้หนูค่อย ๆ ซึมซับวิถีคิดและวิถีปฏิบัติของพ่อโดยไม่รู้ตัว หนูรักพ่อจ๊ะ
สวัสดีครับ..
ผมเชื่อว่า ความรักที่คุณต้อมมีต่อพ่อนั้น ... พ่อประจักษ์และรู้ซึ้งเป็นอย่างดี
....
หนูก็รักพ่อมากมายและก็รู้ว่าพ่อเองก็รักหนูมากเช่นกัน แต่ทำไมเราถึงไม่เคยบอกรักกันนะ ทำไมเราไม่เคยแสดงออกว่ารักกัน
ผมเองเป็นอีกคนที่แสดงความรักต่อพ่อและไม่ไม่เป็นเอาเสียเลย ตอนนี้ก็พยายามปรับเปลี่ยนพฤติกรรมอยู่ทุกวันเลยนะครับ
สวัสดีค่ะคุณต้อม
>> ซาบซึ้งไปกับเืรื่องราว
>> เห็นภาพค่ะ...
>> ขอบคุณนะคะที่เล่าแบ่งปัน
คุณน้องต้อมขา...
ความรักที่มีต่อพ่อแม่ แต่ไม่บอกกันนั้น....จริงๆท่านรู้เราก็รู้ ต่างรู้ว่ารักกัน.........
น้องต้อมก็..เนื้อหอม..มากทีเดียว...ได้จากใครน่า....
สวัสดีครับคุณต้อม
แวะมาเยี่ยม และแชร์ความรู้สึกครับ
ผมนึกว่าถ้าพ่อของคุณมาอ่านท่านก็คงน้ำตาซึม
คุณต้อมค่ะ พี่มีความสุขและดีใจมากที่ได้อ่านจดหมายฉบับนี้ แม้ขณะอ่านน้ำตาซึมจนคลอเบ้าตาแล้วรินไหลออกมาก็ตาม ก็ยังรู้สึกมีความสุข มีความสุขเพราะความซาบซึ้งใจ บางช่วงคล้ายว่าคนเขียนกำลังร้องไห้เงียบๆ แต่ก็เห็นความเข้มแข็งเด็ดเดี่ยวลึกๆที่แฝงอยู่ รักคุณต้อมนะค่ะ
แล้วเห็นภาพต้อมกำลังนั่งร้องไห้หน้าจอคอมพิวเตอร์ไหมคะ?
เขียนบันทึกอย่างที่อยากบอกกับพ่อไปน่ะค่ะ และ.. คิดถึงพ่อเหลือเกิน ยิ่งเวลาฝนตกโปรยปรายแบบนี้
ขอบคุณค่ะ ^_^
"ตามองตา ก็เข้าใจ" ใช่ไหมคะ?
แม่ต้อมน่ะ จะ 55 แล้วน๊า เนื้อหอมชะมัด น่าริษยา อิอิ
คิดถึงครูค่ะ อยากก๊อดดดดดดด อิอิ เพราะที่เชียงใหม่หนาวแล้วอ่ะ
สวัสดีค่ะ ^_^
ขอบคุณนะคะที่มาเยือนกันอีกครั้ง และขอขอบคุณสำหรับความเข้าใจในความรู้สึกค่ะ ขอบคุณจริง ๆ
ต้อมก็อยากให้พ่อรับรู้ได้อยู่เหมือนกันค่ะ นึกภาพออกเลยว่าพ่อต้องยิ้มมมมมมม พ่อต้อมยิ้มสวยล่ะ เป็นผู้ชายที่ยิ้มสวย ^_^
คนใจร้ายร้องไห้ไปหลายยกแร่ะล่ะค่ะ TT_TT หนูร้องไห้ไป พิมพ์บันทึกไปนะเนี่ย ฟุด ๆ ฟิด ๆ หมดทิชชู่ไปหลายกองแล้ว haha
เดือนตุลาคมทำต้อมร้องไห้ พ่อเสียไป 30 ตุลาคม น่ะค่ะ แต่กี่ปีก็ไม่รู้ ไม่อยากจะจำ น่าจะราวเกือบ 10 ปีได้ ฮือ ๆ ๆ เอาชายเสื้อมาให้ต้อมป้ายน้ำมูกหน่อย เค้าร้องไห้จนน้ำมูกไหล แฮ่ะ ๆ ๆ อ๊าววว..อย่าเพิ่งวิ่งหนีสิ
ปกติต้อมก็จะระลึกถึงพ่ออยู่เกือบตลอดเวลา และพอย่างเข้าเดือนนี้ก็รู้สึกมากเป็นพิเศษ ว่า "คิดถึง" เพราะพ่อจากต้อมไปในเช้าของวันที่ 30 ตุลาคม เมื่อราว 9 ปีที่แล้วน่ะค่ะ
พ่อเป็นผู้ชายที่น่ารักและใจดีที่สุดในโลกของต้อม ทั้งความคิดและการกระทำของพ่อล้วนแต่เป็นสิ่งดี ๆ ที่ต้อมได้ซึมซับมาโดยที่ตัวเองแทบจะไม่รู้ตัว หลาย ๆ การกระทำของพ่อที่ต้อมเห็นแล้วได้แต่อมยิ้ม และภูมิใจ
คิดถึงพ่อก็อยากจะบอกพ่อว่าคิดถึง และเมื่อได้เขียนบันทึกก็ร้องไห้ไปด้วย ทุก ๆ ครั้งที่เข้ามาในบันทึกนี้ก็ร้องไห้น้ำตาไหลทุกครั้ง
ถ้าพ่อยังอยู่มาจนถึงตอนนี้ ต้อมเชื่อว่าพ่อต้องชอบ G2K มาก ๆ และต้องเข้าบ่อยกว่าต้อมแน่ ๆ เลย ^_^
เขินจังค่ะ จู่ ๆ คุณ MOO มาบอกรักกันกลางอากาศ แถมจุ๊บจุ๊บด้วยไหมคะ?
ต้อมเชื่อค่ะว่า พ่ออยู่กับต้อมเสมอ ทั้งความคิด กระกระทำ ^_^ ทุกสิ่งเหล่านี้ที่มีอยู่ในตัวพ่อได้ถ่ายทอดมายังต้อมเต็ม ๆ และต้อมภาคภูมิใจเหลือเกินค่ะ
คิดถึงครูจัง!
ระยะเวลาที่พ่อของต้อมจากไป คงจะพอ ๆ กับที่คุณพ่อของคุณได้จากไปเหมือนกันค่ะ
พ่อของเราไม่ได้จากไปไหนเนอะ ท่านยังคงอยู่ใน "หัวใจ" ของเราเสมอ
^_^
อย่า ๆ ๆ อย๊า อย่าเอาป้าย broken heart มาแขวนเกะกะหน้าบ้านต้อมนะ เพราะต้อมน่ะถึงจะโสด ก็โสดแบบมีความสุข อิอิ
เอาแขวนไว้บ้านตัวเองนั่นแหล่ะ ท่านพี่.. เพราะท่านพี่ โสด((แบบไม่มีความหวัง))นิ อิอิ
เดือนนี้ต้อมซึมมากหน่อย กะล่อนน้อยหน่อยนะ แฮ่ะ ๆ ๆ เพราะเป็นเดือนที่เสียพ่อปลาย แถมยังอากาศของฤดูกาลปลายฝน ต้นหนาว มาเป็นแบคกราวน์ อีก ความรู้สึกก็เลยหม่น ๆ มัว ๆ หมอง ๆ ไปบ้าง
ขอให้กลับบ้านอย่างมีความสุขนะคะ ^_^
ค่ะ คุณพ่อยังอยู่ใน "หัวใจ" ต้อมเสมอ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักแค่ไหน ระลึกถึงพ่ออยู่เกือบตลอดเวลา แล้วก็ยิ้มออก ร้องไห้ได้
ขอบคุณนะคะ
ดีใจที่คุณต้อมกลับมาแล้ว .. คิดถึงนะค่ะ
ต้อมยิ้มมมได้แล้วค่ะ ^_^ ไม่ได้เป็นอะไรมากนัก เป็นปกติน่ะค่ะ อ่อนไหวกับความรู้สึกอะไรแบบนี้น่ะค่ะ บวกกับบรรยากาศเป็นใจ อากาศหนาวเย็น หม่น ๆ มัว ๆ ทำให้รู้สึกเศร้าเป็นพิเศษน่ะค่ะ
เช้าวันจันทร์ งานคุณ MOO ยุ่งไหมคะ? เพี๊ยงงง ให้ไม่ยุ่งเนอะ
คุณหมูเป็นคนแรกที่บอก "คิดถึง" ในวันนี้ .... ดีใจจังค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณจริง ๆ
งานก็จะยุ่งบางช่วง แต่สำหรับบางอย่างที่พิเศษเรามีเวลาให้เสมอเป็นไปโดยอัตโนมัติ
พี่เป็นเด็กต่างจังหวัด จากบ้านมาประมาณสามสิบปีเศษ จะมีอารมณ์อย่างที่คุณต้อมเป็นเช่นกัน ยิ่งเวลาโพล้เพล้ตะวันพลบค่ำจะไม่ออกจากบ้านไปเห็นสิ่งเหล่านี้เลย เห็นทีไรร้องสะอึกสะอื้น แต่ก็เป็นการแก้ปัญหาที่ไม่เหมาะสม กลายเป็นพฤติกรรมที่ชอบอยู่กับตัวเองเงียบ
เวลาที่เราร้องไห้หลายครั้งน้ำตาที่ไหลออกมาก็ไม่ได้มาจากความเสียใจอย่างเดียว บางครั้งเราร้องไห้เพราะเราซาบซึ้งใจ ซาบซึ้งใจในเรื่องราวที่เราได้รู้จัก
ยังอยากจะเอ่ยเสมอ ว่ารัก ..ว่าคิดถึงคุณต้อม
รักษาสุขภาพนะค่ะอากาศเริ่มหนาวแล้ว ฝากสวัสดีคุณแม่ด้วยคะ และสำหรับสาวน้อยเนปาลีคนนี้ ฝากหอมแก้มมาด้วยนะค่ะ
แปลกที่วันจันทร์นี้ ต้อมกลับไม่ยุ่งและวุ่นวายเหมือนวันที่ผ่านมา เมื่อกี้ยังนึกแปลกใจเมื่อลุกไปรับหนังสือพิมพ์ที่เขาเอามาส่งประจำวัน มีความรู้สึกเอ๊ะ..ทำไมมาเร็วจัง พอเหลียวไปดูนาฬิกาก็ร้องอ้าวววในใจเบา ๆ ก็เวลาปกติค่ะ เที่ยงวันแล้ว
นายไม่อยู่ งานไม่ยุ่ง เลยนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยบ้าง เวลาผ่านไปรวดร็วจังเลย และอากาศหม่น ๆ หนาวเย็นมักจะสามารถกระชากความรู้สึกบางอย่างในหัวใจต้อมได้เสมอค่ะ ค่ะ ที่บางครั้งเราก็ไม่ได้ร้องไห้เพราะความทุกข์ บางทีที่หัวใจเป็นสุขก็ทำเอาเราน้ำตาไหลได้เหมือนกัน
ต้อมเป็นเด็กบ้านนอกค่ะ ไม่ค่อยจะได้มีโอกาสไปไหนเหมือนคนอื่น เพราะค่อนข้างมีโลกส่วนตัวในระดับเว่อร์ ๆ และค่อนข้างจะหวาดกลัวกับความเป็นไปของโลกที่หมุนไปตามกระแสบางอย่างอย่างรวดเร็ว และสิ่งเหล่านี้ก็กลายมาเป็นพฤติกรรมที่ชอบอยู่คนเดียวอย่างเงียบ ๆ ไปโดยปริยาย
ที่โน่น ที่คุณ MOO อยู่ อากาศเริ่มหนาวหรือยังคะ? ดูแลสุขภาพนะคะ และที่ฝากหอมแก้มมาน่ะ ต้อมชอบ ๆ ^_^
เป็นเรื่องแปลกนะค่ะ ทีวันหนึ่งพี่มาชวนคุณต้อมไปฟังเพลงที่บล็อกคุณซูซาน วันเวลาแห่งการรอคอย ยาวนาน เทียบเท่า... "อสงไขย"
เพลงนี้ก็เป็นเพลงโปรดอีกเพลงของต้อมเชียวน๊า ชอบมากกกกกกกค่ะ ^_^ เคยพยายามจะเข้ามาโพสคุยในบันทึกนี้หลายรอบแร่ะ แต่ไม่สามารถสักที จนถอดใจ 555
เคยไปปาย..แล้วนอนฟังแต่เพลงนี้จนหูอื้อค่ะ ^_^
ป.ล. วันนี้คุณ MOO ชวนมาฟังเพลงที่นี่ แล้วก็เข้ามาโพสข้อความที่นี่ได้แฮะ แปลกจัง แปลกใจ 55
แสดงว่าใจเราสื่อกันได้คะ
ขออนุญาตเรียกพี่นะคะ ^_^
ในโลกน้อย ๆ ใบนี้ มีเรื่องมากมายหลายร้อยพันที่สามารถเกิดขึ้นได้ในทุก ๆ วันค่ะ เพลง "อสงไขย" ทั้งเนื้อหาโดยรวมและเสียงของนักร้อง ตลอดจนความหมายของคำ ๆ นี้ ทำให้ต้อมโปรดปรานมากอีกเพลง
และหาก "มิตรภาพ" ได้เกิดขึ้นแล้ว ไม่ว่าจะกับใคร หรือในสถานะใด ย่อมเป็นเรื่องดี ๆ ที่งดงามนะคะ
ขอบคุณค่ะ ..
ป.ล. บรรยากาศแบบนี้ ต้อมอยากชวนพี่ฟังเพลงบรรเลงของคุณจำรัส เศวตาภรณ์ หรือไม่ก็เพลงของนักร้องสาวชาวไอริช นาม Enya หรือก็ Sarah Brightman หรือก็ คิทาโร่ ชะมัด ^_^
ไม่ได้ ๆ ๆ ป้าย broken heart น่ะ ให้แล้ว ให้เลย อิอิ
ใครถือมาก็ดูแลรักษาให้ตลอดรอดฝั่งนะจ๊ะ จะบอกให้ ^_^
คุณต้อมเล่าด้วยหัวใจจนทำให้พี่สัมผัสได้ถึงความรักความผูกพันของคุณต้อมกับคุณพ่อ คุณแม่ และผู้คนในครอบครัว
ยังไม่เห็นส่งที่อยู่ให้พี่เลย จะส่งหนังสือมาให้ค่ะ หรือจะให้ถือไปให้ตอนพี่จะไปเชียงใหม่ปลายเดือนนี้ดีคะ
คุณต้อมค่ะ อากาศที่นี่เป็นอย่างไรบ้างค่ะ ที่สุพรรณฯอากาศเริ่มเย็นแต่ก็ไม่มาก
... คิดถึงนะค่ะ ...
คิดถึงพ่อน่ะค่ะ ช่วงนี้เลยหงอย ๆ ไปบ้าง ยิ่งบวกกับอากาศหม่น ๆ เลยยิ่งไปกันใหญ่ ความคิดถึงที่มีเลยมากเป็นพิเศษ และเดือนนี้เป็นเดือนที่พ่อได้จากไปด้วยน่ะค่ะ
หนังสือน่ะ..ต้อมเกรงใจพี่นุชมากเลย และขอบพระคุณนะค๊า ^_^
ช่วงนี้เราห่างเหินกันจังเลยนะ ฮือ ๆ สัญญานเน็ตเกเร และภารกิจที่ยุ่งเหยิง นี่เอง..ตัวการ
รีบมาส่งยิ้มให้คุณก่อนเลยนะคะ วันนี้ อ่าววว..กลับไปเยี่ยมคุณพ่อ คุณแม่ หรือคะ? ดีจังค่ะ ขอให้เดินทางไป-กลับ โดยสวัสดิภาพน๊า
อากาศตอนนี้แปลก ๆ แปร่ง ๆ ค่ะ นี่ละอองแดดระยิบวิบวับ ฉายประกายมะเร็งมาเชียว แต่ช่วงเช้า ๆ หมอกเริ่มหล่นร่วงบ้างแล้วค่ะ พอให้รู้สึกหนาวเย็นและ..หนาวใจ
คิดถึงเหมือนกันนะเจ้า ^_^ จริง ๆ แล้วอยากต่อท้ายอีกว่า จุ๊บจุ๊บ แต่เขินอาย อิอิ
ขอบคุณนะเจ้าสำหรับดอกไม้สวย ๆ ที่ต้อมแสนจะโปรดปราน ชอบค่ะ ชอบ
วันนี้..เหมือนวิ่ง 4x100 เลยแฮะ รีบ ๆ มาทักทายพี่ ๆ ก่อนจะวิ่งแจ้นไปที่อื่นต่อ อ๋อ..วิ่งกลับมากอด ๆ ๆ ครูรักษ์ ก่อนค่ะ ^_^
สวัสดีจ้ะน้องต้อม
เห็นชื่อบันทึกนี้ทีแรกไม่อยากอ่านค่ะ กลัวว่าจะร้องไห้ ... แต่ก็อดใจไม่ไหว อ่านแล้วก็เห็นความรักของน้องต้อมที่มีให้กับคุณพ่อ เหมือนกับที่น้องต้อมเคยบอกพี่ไว้ในความเห็นที่บันทึกว่า น้องต้อมคิดถึงพ่อ....
ตอนที่เขียนบันทึกนั้นเป็นช่วงเวลาที่คิดถึงพ่อมาก ๆ เพราะอะไรก็ไม่รู้ค่ะ เขียนไปก็น้ำตาไหลไป แต่มีความรู้สึกว่าต้องเขียนนะ ไม่เขียนไม่ได้ และพอโพสบันทึกนี้ไปแล้ว พอมีหลาย ๆ ท่านเข้ามาแสดงความคิดเห็น ต้อมก็จะเข้ามาอ่านเรื่องของพ่ออีกทีและเมื่อเข้ามาก็อดจะปรายสายตากลับไปอ่านบันทึกของตัวเองไม่ได้ จนเวลาผ่านมาหลายวันที่ไม่ได้เข้ามาอีกเลย มาวันนี้..เห็น อ.เข้ามา ต้อมก็นั่งอ่านจดหมายถึงพ่ออีก 1 รอบ และเพิ่งจะนึกได้ว่า วันนี้ วันที่ 30 ตุลาคม นี้เอง ครบรอบวันที่พ่อจากไป
ขอบคุณ อ.แป๋ว ค่ะ ที่เข้ามาอ่าน ^_^ ต้อมว่าไม่ใช่เฉพาะต้อมหรอกนะคะ ใคร ๆ ก็คิดถึงพ่อด้วยกันทั้งนั้น อาจจะต่างวาระ ต่างโอกาส
ต้อมมีพ่ออยู่ในใจค่ะ จริง ๆ แล้ว พ่อต้อมก็ไม่ได้จากไปไหน พ่ออยู่ใน "หัวใจ" ต้อมเสมอ
ขอบคุณ อ.แป๋ว นะคะ ^_^
ป.ล. โปสการ์ดฤดูกาลดอกไม้ ของ อ. ต้อมยังม๊ะลืมมมมมมม แฮ่ะ ๆ ๆ
เมื่อวานที่ได้อ่านบันทึกของอาจารย์ "ความในใจของพ่อคนหนึ่งที่เริ่มรู้สึกตัวว่าความสุขของตัวเองอยู่ที่ไหน" แล้วก็รู้สึกคิดถึงพ่อ ขอสารภาพว่าแอบน้ำตาซึมด้วยล่ะค่ะ
ขอกราบขอบพระคุณอาจารย์ นะคะ
น้องต้อมเขียนได้ละเมียดจัง....เห็นรอยความรักในตัวอักษรค่ะ.
ความละเมียดนั้น เต็มไปด้วยท่วงทำนองของความรักที่ต้อมมีต่อพ่อค่ะ ต้อมไม่อยากเข้ามาในบันทึกนี้เลย เพราะทุกครั้งที่ต้อมเข้ามาตอบความคิดเห็นทีไร ก็มักจะอดอ่านตัวหนังสือของตัวเองที่มีถึงพ่อไม่ได้ แล้วก็..ร้องไห้
ได้แต่คิดว่าถ้าเราย้อนเวลากลับไปได้นะ จะดีสักเพียงไหน? ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าย้อนกลับไปไม่ได้ TT_TT
ขอบพระคุณอาจารย์ค่ะ ^_^
ตามมาอ่านเรื่องพ่อ เอาเพลงพ่อจ๋ามาฝากhttp://gotoknow.org/blog/thanyanat/151523
แม้วันพ่อผ่านไปหลายวัน แต่พ่อก็ยังอยู่ในหัวใจเราเสมอนะค่ะ
ตามไปฟังเพลงที่นำมาฝากแล้วค่ะ ขอบพระคุณนะคะ ^_^
ค่ะ ถึงจะผ่านพ้นวันพ่อไป แต่สำหรับต้อมและใครอีกหลายคน พ่ออยู่ในหัวใจ ค่ะ
สวัสดีครับคุณต้อม
คุณทำให้ผมต้องปาดน้ำตาตั้ง ๕ ครั้งกว่าจะอ่านจบ...สรุปแล้วชีวิตก็ใกล้เคียงกัน อ่านของคุณพร้อมนึกถึงเรื่องของผม...น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง
ขอบคุณครับผม
คิดถึงลุงแดงจัง แต่หนูเชื่อนะว่าลุงมีความสุข และได้อยู่ในที่ที่ดีแล้วแน่ๆ เพราะลุงของหนูเป็นคนดี เป็นลุงที่ใจดี เวลาหนูไปเที่ยวที่บ้าน ลุงก็จะพาไปเล่นที่สวนด้วย หนูยังจดจำภาพเหล่านั้นไว้ในความทรงจำของหนูไม่เคยลืม หนูเสียใจที่หนูไม่ได้บอกรักลุงก่อนที่เราจะไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้ว แต่หนูก็อยากให้ลุงรู้นะคะ ว่าหนูรักและเคารพลุงมาก คิดถึงลุงเสมอ
เสียใจด้วยนะคะ
แต่เรายังมีแม่...เราดูแลแม่ให้ดีแทนก็ได้นะคะ
ขอบพระคุณที่แวะเวียนมาเยือนกันค่ะ และต้อมก็ปาดน้ำตาเกือบทุกๆ ครั้งที่เข้ามาในบันทึกนี้ค่ะ "คิดถึงพ่อ"
นายนี่เป็นหลานสาวคนโปรดของลุงแดงเชียวนะ พี่จะชินกับการที่ลุงแดงมักพานายไปไหนต่อไหน ไปเล่นในสวน ไปน้ำตก หรือที่ใดๆ พี่ดีใจทุกครั้งที่นายมาพักบ้านเราในทุกๆ วันสงกรานต์ นึกถึงเรื่องเก่าๆ แล้วมีความสุขจ๊ะ พี่เองก็ยังจำภาพเหล่านั้นได้เสมอไม่มีลืม
หน่านะ พี่เชื่อว่าลุงแดงเองก็รักนายมาก และก็ภาคภูมิใจที่นายโตขึ้นมาเป็นเด็กสาวที่เรียบร้อย น่ารัก ^_^
ขอบคุณค่ะ .. ทุกวันนี้ต้อมก็ดูแลแม่ตามอัตภาพที่คนๆ หนึ่งจะสามารถดูแลบุพการีได้ ^_^
ขอแสดงความยินดีกับลูกสาวคนสวยด้วยนะคะ บัณฑิตใหม่ที่ทั้งสวย ทั้งเก่ง เหมือนคุณแม่
สวัสดีปีใหม่จ้า น้องต้อม
รัก
เข้ามาบันทึกนี้ทีไรก็คิดถึงพ่อค่ะ อยากกอดพ่อ และน้ำตาไหลทุกที
ขอบพระคุณสำหรับอกที่พี่อ้อยให้น้องได้ซุกซบ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ ^^
ขอบคุณค่ะ สำหรับเรื่องเล่าถึงพ่อที่นำมาเล่าแบ่งปันกัน ^^ หลายๆ ครั้งที่นึกว่า ถ้าเราย้อนเวลากลับไปได้ก็ดีเนอะ
หากย้อนวันเวลากลับไปได้ ต้อมจะบอกรักพ่อ กอดพ่อ เท่าที่อยากจะกอดทุกวันเลย
สวัสดีค่ะน้องต้อม
เช้านี้พี่เริ่มต้นวันใหม่ใน g2k กับน้องต้อม , น้ำตา(ของพี่) และความคิดถึงพ่อ (ของพี่) เสียดายวันเวลาเหล่านั้น ที่ไม่ต้องพูดอะไรมากมาย แต่ปลายทางของหลายเรื่องที่คิดตามเรื่องราว มันบอกเราชัดเจนว่าเราผิดไปแล้ว พ่อจ๋า เราพลาดอะไรไประหว่างทางที่พ่อยังอยู่ข้าง ๆ เรื่องราวที่น้องต้อมเล่า ดูลื่นไหลจนพี่เห็นภาพยนตร์อีกเรื่องหนึ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง...(พี่ไม่ได้คุยกับพ่อวันที่พ่อจากไป ไม่ได้คุยนานเป็นเดือน แต่วันที่พ่อจะไป พ่อก็พยายามรอพวกเราลูก ๆ คุณอาพี่บอกว่า พ่อยกไม้ยกมือเหมือนพูดกับใครไม่รู้ที่ยืนอยู่ปลายเตียง ว่าขอรอ ขอรอ..ลูก ๆ ก่อน
เมื่อคืนอ่านเรื่องใน g2k พี่ก็เศร้าไปแล้วเรื่องหนึ่ง แล้วอะไรกันนี่..พี่ยังตามเก็บความรู้สึกนั้นมาเป็นเพื่อนอีกด้วย...
ขอบคุณน้องต้อมที่เล่าเรื่องด้วยเครื่องปรุง สูตรผสมของความรัก กำลังใจ และบรรทัดสุดท้ายนี้ พี่จะบอกว่า
พักเที่ยงนี้พี่จะไปทานข้าวกับแม่และกอดแม่..
ต้อมเข้ามาบันทึกนี้ทีไร ก็อดที่จะไม่ไล่สายตาไปอ่าน "จดหมายถึงพ่อ" ที่ตัวเองเขียนไม่ได้เลยสักครั้ง แล้วอาการเบื้องต้นก็คือ..น้ำตาไหลเพราะคิดถึงพ่อค่ะ
ต้อมไม่เข้าใจน่ะค่ะ ว่าทำไมเรารักพ่อแต่ไม่ยอมบอกรักพ่อ หรือกอดพ่อเลยนะ คงเพราะความที่ตัวเองเป็นคนขี้อายและไม่ชอบแสดงออก และอาจจะรวมไปถึงที่ตัวเองก็เป็นเด็กบ้านนอกด้วย ก็อาจจะเป็นไปได้
พอมาถึงวันที่ต้องสูญเสียพ่อไปก็จะมานั่งเศร้าเสียใจ ว่า ทำไมเราไม่กอดพ่อ ไม่บอกรักพ่อ หรือดื้อกับพ่อให้น้อยลง ทำไมนะทำไม ซึ่งในวันนี้ที่เราตั้งคำถามว่าทำไมและอยู่กับความเศร้าโศกเสียใจ ผู้ชายคนนั้นที่เราเรียกว่า"พ่อ" เขาก็ไม่อาจจะได้ยินสิ่งที่เราอยากจะบอก เราจะไม่มีโอกาสได้เห็นรอยยิ้มหรือแม้กระทั่งน้ำตาของเขาอีกต่อไป
ถ้าเพียงแต่เราย้อนวันเวลากลับไปได้ก็คงจะดีนะคะ พี่ต๋อยขา....
พี่เพิ่งได้โอกาสแวะมาอ่านบันทึกนี้ของน้องต้อมค่ะ(คงไม่สายเกินไปเนอะ)
เราหัวอกเดียวกันนะคะ ..รู้ไหมเอ่ย
พี่ก็เสียคุณพ่อไปเมื่อสามปีกว่าๆนี่เองค่ะ
พี่เองก็เสียดายโอกาสที่ไม่ได้กอดพ่อ และทำให้พ่ออีกหลายๆอย่างที่ควรจะทำและอยากทำ
ถึงวันนี้พี่เลยรักแม่มากขึ้นกว่าเดิม เพราะพี่แนนเหลือแม่คนเดียวเท่านั้น
เอาใจช่วยค่ะ...สู้ๆๆจ้าน้องสาวคนดี
ขอบคุณน้องต้อมที่ทำให้พี่อดน้ำตารื้นที่หัวตาอีกแย้ว...แงๆๆๆ
(ซาบซึ้งค่ะ)
แสนเสียดาย ล้านเสียดาย แต่ท่านยังอยู่ในใจเราเสมอนะคะ พี่แนน ^^ ขอบคุณนะคะ สำหรับกำลังใจ
ทุกความรู้สึกล้วนแต่ออกมาจาก "หัวใจ" ค่ะ ก็เลยมีน้ำตา หากแต่เป็นน้ำตาแห่งความคิดถึงพ่อ
หากย้อนวันคืนกลับไปได้ในวันที่มีพ่อ ต้อมหรือใครๆ ก็คงพร้อมจะไปสัมผัสกับความรู้สึกนั้น แต่เราย้อนกลับไปไม่ได้นะคะ
เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นสัจธรรม ....และพระคุณพ่อแม่ล้วนสุดล้ำพรรณา
ขอบพระคุณท่าน ผอ. ค่ะ
+ สวัสดีคุณ...เนปาลี
+ ตอนนี้พ่อยังอยู่...แต่มีพฤติกรรมบางอย่างเหมือนที่คุณเขียนในจดหมายถึงพ่อ นั่นคือ
" หลาย ๆ ครั้งที่เราเดินผ่านกันเราก็แค่เลี่ยงหลบให้อีกคนเดินผ่านไปโดยไม่ชนกัน หรือการสนทนาของเราก็จะสั้น ๆ "
+ กลับไปบ้านคราวหน้าจะพูดจากับพ่อให้มากขึ้น
+ หลายสิ่งในจดหมายถึงพ่อเตือนสติเรา...
+ ดีใจมากที่ได้เข้ามาเยี่ยมชม...
- สวัสดีเจ้า น้องต้อม
- อดีตคือสิ่งตี้เฮา เอาปิกมาบ่ได้ ป้อปี้หล้าจากไปเมื่อปี๋ ๒๕๐๓ ปี้เกยน้ำต๋าไหลคึดเติงหา...แต่ปัจจุบันเฮายังเหลือแม่อยู่(อายุ ๙๐ ปี๋) ปี้ตั้งปณิธานผ่อกอยเปิ้นหื้ออยู่อย่างมีความสุข ปี้อยู่ตี้ไหน...แม่ปี้ต้องอยู่ตี้นั่น...ยอมกู้อย่างเพียงขอหื้อท่านอยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของเฮาหื้อยาวนานที่สุดเท่าที่จะทำได้....
น้องต้อมคนดี
แวะเวียนมาอ่านจดหมายถึงพ่อจากบันทึกนี้
คิดถึงนะค่ะ
หวัดดีคะน้องต้อม
อ่านแล้วประทับใจคะ ถ้าคุณพ่อได้อ่านคงอมยิ้ม เนาะ
ต้อมรักพ่อมากๆๆๆ จนไม่รู้จะบอกว่ามากยังไง แต่แปลกใจที่ตัวต้อมกลับไม่ค่อยได้ทำอะไรที่อยากทำ อย่างเช่น การกอดพ่อ การพูดคุยกับพ่อ
ขอบคุณนะคะ ที่เข้ามาอ่านบันทึกนี้ ^^
ถ้าหากเฮาย้อนวันเวลาไปได้จริงๆ ต้อมก็อยากจะฮื้อหมุนไปในวันตี้มีพ่อ ต้อมจะกอบเก็บวันเวลาดีๆ นั้นไว้ฮื้อเต็มเปี่ยม แต่เฮาย้อนวันเวลาไปบ่ได้นะคะ วันนี้ต้อมถึงร้องไห้ ชีวิตที่เลยผ่าน..โดยบ่มีเปิ้น หรือความรู้สึกเหมือนมีอะไรบางๆ มากั้นกางระหว่างคนสองคน มันเจ็บปวดค่ะ
ขอบคุณพี่หล้านะเจ้า ^^ พี่หล้าหายไปนานเลย
คิดถึงแม่หมูค่ะ ^^
ดีใจเหลือเกินที่พี่หน่อยมาเยี่ยมบันทึกนี้ ^^ ค่ะ ต้อมก็เชื่อว่าหากพ่อรู้ว่าต้อมอยากจะบอกอะไร ท่านต้องยิ้มๆ แน่
ขอบคุณทุกๆ ท่าน ที่มาร่วมเติมเต็มความคิดถึงพ่อ ไปพร้อมๆ กันนะคะ ^^
สวัสดีค่ะ คุณต้อม
อ่านจดหมายฉบับนี้ไปแล้วครั้งหนึ่ง
วันนี้มีเรื่องขัดแย้งกับพ่อ
พอได้อ่านกลับมาอ่านจดหมายฉบับนี้อีกครั้ง...ช่วยเตือนสติในหลายๆเรื่อง
ความรักที่พันผูก...ทำให้ความขัดแย้งหายไป
เวลาของเราทั้งคู่เหลือน้อยลงไปทุกวัน...
รักพ่อจังค่ะ
หลายๆ คนบอกต้อมว่าอ่านบันทึกนี้แล้วได้คิด ต้อมซึ่งเป็นคนเขียนเองก็ยิ่งกว่าได้คิด คิดถึงพ่อและเรื่องราวในวัยเยาว์ เสียดายค่ะ ที่หลายๆ ครั้งเหมือนขัดแย้งกับพ่อ ทั้งๆ ที่บางเรื่องก็มีสาเหตุมาจากเรื่องเล็กเท่านั้นเอง
ถ้าเราย้อนเวลากลับไปได้ก็ดี ต้อมคิดแบบนี้เสมอ..ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้หรอกนะ
อยากให้ทุกๆ คนที่มีเรื่องขัดแย้งกับพ่อได้ทบทวนบ้าง ก็เหมือนที่คุณบอกไว้น่ะค่ะว่าเวลาของเราก็เหลือน้อยลงไปทุกวัน
ขอบคุณนะคะ ^^
ขอบคุณนะคะ ที่แวะมาให้กำลังใจกันอยู่เรื่อยๆ ว่าแต่เปลี่ยนรูปประจำตัวแล้วเห็นหน้าหล่อๆ ชัดขึ้นนะ ต้อมว่า.. ^^
น้องต้อม รู้มั๊ย พี่อ่านบันทึกนี้ แล้ว น้ำตา มารอหยด แต่กลืนก้อนที่มันติดอยู่ที่คอไปพร้อมน้ำตา ซึ้ง มาคิดถึงพ่อด้วยคน
ปกติ..ต้อมมักจะไม่เข้ามาในบันทึกนี้ เพราะเข้ามาทีไรก็จะไล่สายตาอ่านบันทึกที่ตัวเองเป็นผู้เขียนขึ้นมา ค่ะ..อ่านแล้วก็จะร้องไห้ทุกครั้ง พี่ใหม่เชื่อไหมว่าทุกครั้ง และเป็นเช่นนั้นจริงๆ แต่มาคิดอีกที..พ่อไม่ได้หายไปไหน พ่อก็อยู่ในใจของต้อมนี่เอง..เนอะ
ขอบคุณพี่ใหม่ค่ะ ^^
โอ้...ขอโทษที่ ไม่เป็นไร พ่ออยู่ในจิตวิญญาณของน้องต้อม น้องต้อม น่าจะถอดพ่อมาเต็มๆ
ใครๆ ก็บอกว่า "เหมือนพ่อมาก..ก...ก" ^^ ดีใจจังเลย อิอิ
หวัดดีค่ะ พี่มารับรู้ความรู้สึกที่รักพ่อ ...เพราะโดนใจ...รักแต่ไม่เคยบอก ไม่เคยพูด ท่าทีที่เฉย ๆ อาจทำให้ท่านคิดว่าเราไม่รัก ...และเช่นกัน เป็นความรู้สึกที่เสียใจมาตราบปัจจุบัน ...
ขออนุญาตเรียก "พี่" นะคะ ^^
อยากย้อนวันเวลากลับไปแก้ไขอะไรๆ หลายอย่าง ถ้าย้อนไปได้..สิ่งแรกที่ต้อมจะทำก็คือ เดินเข้าไปกอดพ่อแน่นๆ โดยที่ไม่พูดอะไร (เพราะน้ำตาคงไหลเต็มหน้า และคงจะกำลังสะอื้น)
แต่เราก็รู้ว่า..เป็นไปไม่ได้
สวัสดีอีกครั้งค่ะน้องต้อม
ทั้งซึ้งและสนุกสำหรับจดหมายถึงพ่อ
จากใจ..ลูกสาวของพ่อ
ขอชื่นชมค่ะ..
ต้อมคิดถึงพ่อได้ทุกวัน โดยเฉพาะวันไหนมีน้ำตา..อยากให้พ่อมาอยู่ใกล้ๆ ค่ะ ^^
ขอบพระคุณค่ะ ^^
พ่อนั้นอยู่ในใจลูกเสมอ สุขสันต์วันแม่ค่ะ น้องต้อม :)
ไม่ได้มานาน มาให้กำลังใจคะ
ขอบคุณพี่หนูรี และคุณหมอ ป. ค่ะ
ไม่ได้เข้ามาใน G2K นาน..น..น..น.. เลยค่ะ
