วันเกิด
31 กรกฎาคม

วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิด ช่วงเข้าพรรษาข้าพเจ้าจะเข้ามาภาวนาที่วัดทุกวันที่เป็นวันหยุด ซึ่งปฏิบัติเช่นนี้อยู่หลายปี แต่สามปีหลังจะอยู่ที่วัดหนองไคร้ อุปฐากรับใช้และปฏิบัติภาวนาอยู่ภายใต้ร่มบารมีเมตตาของหลวงปู่ประสาร สุมโน ผู้เป็นองค์พ่อแม่ครูบาอาจารย์

วันไหนที่อยู่ทำงานที่ยโสธร ทุกเช้าข้าพเจ้าจะมาถวายจังหันก่อนไปทำงาน วัดอยู่ห่างจากบ้านขับรถประมาณยี่สิบนาทีถึงครึ่งชั่วโมงระยะทางก็ประมาณยี่สิบกว่ากิโลเมตร แต่ข้าพเจ้าก็ปฏิบัติต่อเนื่องมาตลอด ที่นี่หลวงปู่เมตตาต่อข้าพเจ้ามากให้โอกาสต่อข้าพเจ้าได้เรียนรู้บทธรรมมากมายหลายเรื่อง และให้โอกาสได้สั่งสมบุญบารมีอยู่เต็มที่ อีกทั้งขณะเดียวกันส่งผลให้ข้าพเจ้าเกิดปัญญาและพลังในชีวิตต่อการไปทำกิจการงานภายนอกได้อย่างมากมายอย่างแบบไม่เห็นแก่ตัว

ทุกครั้งของโอกาสข้าพเจ้าจะไม่ละเลยต่อการทำทาน และการรักษาศีลอย่างเป็นหนึ่งเดียวในใจโดยที่ไม่ต้องไปประกาศให้ใครทราบ เวลาคนถามข้าพเจ้าว่า "ถือศีลเหรอ" ข้าพเจ้าจะตอบไปว่าเปล่าไม่ได้ถือแต่ฝึกฝนปฏิบัติตนตามศีลอยู่ ก็เท่านั้นเองทำมาเรื่อยๆ แบบไม่หยุดทำทำอย่างต่อเนื่องผิดพลาดก็แก้ไขใหม่เอาใหม่ ไม่เคยท้อไม่เคยเสียใจ และไม่เคยงอมืองอเท้ากล่าวโทษชีวิตหรือโชคชะตา หรือกล่าวโทษบุคคลอื่น

เมื่อวานพระอาจารย์ต้อท่านเมตตาให้โยมน้าท่านเตรียมทำกับข้าวให้เพื่อนำมาถวายทำบุญในวันคล้ายวันเกิดนี้ ทำให้ข้าพเจ้าโล่งใจอย่างมากเพราะเข้ามาวัดข้าพเจ้าไม่ได้ถือปัจจัยมาด้วย แต่ท่านเมตตาว่าเดี๋ยวให้โยมหน้าท่านจัดการเป็นธุระให้ก่อนเพราะทีแรกข้าพเจ้าตั้งใจเพียงว่ามา "ถือศีล กินทาน ประการกิเลส" ตามการชี้แนะบอกสอนของหลวงปู่ เวลาที่หลวงปู่บอกสอนอะไรหรือครูบาอาจารย์ท่านบอกอะไรข้าพเจ้าจะรีบพิจารณาและลงมือทำอย่างไม่มีลังเลสงสัย การพิจารณาจะเป็นเพียงการใคร่ครวญในตนเองว่าจะพึงปฏิบัติทำเช่นไร

ข้าพเจ้าโทรบอกแม่เพื่อให้แม่อนุโมทนาบุญด้วยว่าข้าพเจ้าจะทำอาหารถวายพระในวันคล้ายวันเกิดนี้ ปรากฏว่าเป็นแรงบันดาลใจให้แม่ชักชวนอาๆ ทั้งหลายทำกับข้าวมาสมทบถวายทำบุญร่วมกัน ข้าพเจ้ารู้สึกประทับใจต่อปรากฏการณ์นี้อย่างมาก แม้ว่าฝนจะตกปลอยๆ แต่เหล่าเครือญาติก็มากันอย่างพร้อมเพียง

เป็นภาพความฝันลางๆ แล้ววันนี้ภาพฝันที่ร่างไว้ก็ปรากฏขึ้นจริงการได้นำพาแม่ทำบุญและฟังธรรม

หลวงปู่เมตตาอบรมเทศน์สอน ณ ลานธรรมว่า

"วันนี้เป็นวันเกิดกะปุ๋ม คนทุกคนนั้นมีวันเกิด การเกิดนั้นมาพร้อมวันตาย เกิด-แก่-เจ็บตาย มีกันทุกคนไม่มีใครสามารถหลีกเลี่ยงได้ วันเกิดนั้นหลวงปู่มักจะเทศน์สอนเรื่องพระคุณแม่ แม่เรานั้นอุ้มท้องเรามาทศมาศ ซึ่งแปลว่าสิบเดือน แต่บางคนก็ไม่ถึงสิบเดือน ผู้เป็นแม่จะทุกข์ลำบากขนาดไหน ให้ไปถามดู ผู้หญิงส่วนมากเป็นแม่เป็นผู้แบกรับความทุกข์ลำบากหลายอย่างในครอบครัว ไหนจะอุ้มท้อง คลอดลูกเลี้ยงลูก แล้วยังทำงานดูแลสามี จะลำบากขนาดไหนให้นึกเอา

หลวงปู่นั้นอาภัพเกิดมาก็ไม่ได้ดื่มนมแม่ เพราะแม่ไม่มีน้ำนม คนไหนได้ดื่มน้ำนมแม่นั้นโชคดี
หลวงปู่ไม่ได้ดื่ม หลวงปู่จึงตัวเล็กก้นลีบ ให้เรานั้นนึกถึงพระคุณน้ำนมของแม่

แม่เรานั้นตั้งครรภ์นั้นทุกข์ลำบาก หลวงปู่ไม่ได้ตั้งครรภ์แต่ก็อาศัยถามผู้หญิงผู้เป็นแม่นี่แหละ ว่าลำบากขนาดไหน หลวงปู่อยากให้พวกเราตระหนักรู้ในพระคุณของผู้เป็นแม่ กว่าจะเลี้ยงเรามาโตได้ขนาดนี้ท่านทุกข์มากขนาดไหน ให้เรานั้นอุปถัมภ์กตัญญูดูแลแม่ ตอบแทนพระคุณท่าน ใครที่ระลึกถึงพระคุณของแม่มักจะเจริญปลอดภัย ดั่งเช่นเมื่อก่อนออกไปรบนำเอาผ้าถุงของแม่ติดตัวไปด้วย ทหารก็จะแคล้วคลาดปลอดภัยกลับมา"

"บางคนความเป็นแม่ไม่มีก็จะไปฆ่าลูกเหมือนคนสมัยนี้ พอตั้งท้องก็เอาลูกไปทิ้งในโถส้วมบ้าง ถังขยะบ้าง ใจคอนี้โหดมาก ตั้งครรภ์เมื่อยังไม่พร้อม ยิ่งเด็กสมัยใหม่นี้ผู้หญิงไปจีบผู้ชาย พอท้องอายุยังน้อยๆ ก็ไปทำแท้ง ในสมัยหลวงปู่ไม่มีนะแบบนี้ ยังมีความละอายอยู่มาก

นั่งกันอยู่นี่ก็ให้ไประลึกนะว่าพระคุณแม่เรานั้นเป็นอย่างไร มีใครเอาแม่มาด้วยบ้างล่ะวันนี้ มีไหม"

"ที่เทศน์มาทั้งหมดนี้ก็เนื่องในวันเกิดกะปุ๋ม กะปุ๋มมาอยู่วัดก็มาอบรมบรรยายความรู้ให้แม่ออกชาวบ้านฟัง เป็นผู้มีความรู้สูง ความรู้มาก ก็นำความรู้ที่มีอยู่นี่มาใช้ประโยชน์ต่อผู้อื่น หลวงปู่เองก็มีแต่เทศน์สอน ก็ใช้การเทศน์นี่แหละทำประโยชน์ให้กับผู้อื่น รับนิมนต์ไปนั่นไปนี่บ้าง ไปกรุงเทพ ไปภาคใต้ ไม่ได้หยุดหย่อน แก่แล้วก็ว่าจะหยุดรับนิมนต์ ก็หยุดไม่ได้ พระทุกข์เพราะกิจนิมนต์นี่รู้แล้วว่าเป็นอย่างไร เมื่อก่อนก็ไม่รู้ แต่นี่รู้แล้วแต่ก็หยุดไม่ได้เดี๋ยวหาว่าแก่แล้วไม่รู้ รู้อยู่แต่ก็หยุดไม่ได้ก็คงจะทำไปจนตายนู้นแหละ". แล้วทุกคนในศาลาลานธรรมก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน

วันนี้หลวงปู่ท่านเทสน์อบรมนานมาก ข้าพเจ้ารู้สึกดีใจที่วันนี้ได้รับโอกาสจากแม่ให้ได้ทำกุศลอันยิ่งใหญ่ทดแทนพระคุณแม่โดยการนำพาแม่ให้ได้มาฟังธรรมจากพระสุปฏิปัณโณนี่ถือว่าเป็นความปรารถนาอย่างยิ่งของข้าพเจ้าและยังได้เครือญาติมาร่วมด้วยอย่างมากมาย

นำมาซึ่งความอิ่มในจิตในใจ

ข้าพเจ้ามองว่านี่คือความอดทนเพียรภาวนาของตนเองต่อหลักอันเป็นเป้าหมาย ตั้งมั่นต่อหลักนั้นซึ่งข้าพเจ้ามักจะเรียกว่า "หลักธรรม" แห่งมรรคแปด "ศีล-สมาธิ-ปัญญา" และนำพาตนเองปฏิบัติตามมาอย่างมีวินัยเคร่งครัดแต่ไม่ได้เคร่งเครียด ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรค วันนี้ถือว่าเป็นอีกวันที่ถือได้ว่าเป็นมรรคผลแห่งความเพียรดังกล่าว

เสียงกอไผ่และยอดไม้เสียดสีกัน ข้าพเจ้าแหงนหน้าขึ้นมอง ลมเย็นๆ โชยกระทบใบหน้า
ละอองฝนเล็กๆ ยังโปรยลงมา ข้าพเจ้านั่งเขียนหนังสืออยู่ข้างบ้านหลังเล็กๆ ความสงัดหากแต่อบอุ่น ใคร่ครวญในตนเอง มีไม่กี่คนหรอกที่เข้ามาในชีวิตเราจะกล้าร่วมทุกข์กับเรา ส่วนมากมาเพียงเพื่ออยากร่วมสุขเท่านั้น แต่ที่แน่ๆ อย่างน้อยชีวิตเรามี "แม่" แน่นอนที่ร่วมทุกข์กับเราหรือบางครั้งทุกข์แทนเราด้วยซ้ำไป ร่วมทุกข์แบบตลอดกาล

ขณะที่แม่เดินเข้ามาบ้านหลังเล็กๆ ที่หลวงปู่ให้เมตตาพักอยู่นั้น ข้าพเจ้าบอกว่า "แม่น่ะมีบุญ อุตส่าห์เลี้ยงลูกให้เข้ามาสู่เส้นทางธรรมได้"

และตอนส่งแม่กลับขึ้นรถ ข้าพเจ้าขอสวมกอดแม่อย่างเต็มอ้อมกอดเลยทีเดียว

...

ขอน้อมกราบผู้นำพาในชีวิตของข้าพเจ้าทุกรูปนามด้วยความซาบซึ้งใจ