จาก ชีวิตที่พอเพียง : ๑๓๓๑. เรียนรู้ creative tension จากเวที ลปรร. R2R ที่บ้านผู้หว่าน ของท่านอ.วิจารณ์ พานิช http://www.gotoknow.org/blog/thaikm/460358

ผู้เขียนโชคดีที่มีโอกาสได้เห็นการประชุมนี้ด้วย

ตอนนั่งฟังการ ลปรร. อยู่นั้น รู้สึกว่าตัวเองทำไมหลักลอยนัก ฟังผู้บริหารสามท่านพูดถึงนโยบายมุมมองการวิจัยที่ดึงประชาชนเข้ามาร่วมทำด้วยเราก็เห็นดีด้วย แต่พอมาฟังท่านอาจารย์ที่เป็นตัวแทนจากมุมมองผู้ปฏิบัติบ้างเราก็รู้สึกศรัทธาในจุดยืนของท่านอยู่มากและรู้สึกว่าสิ่งที่ท่านพูดนั้นดูมีค่าจัง ฟังไปฟังมาก็งงกับตัวเองว่าทำไมตัวเองถึงหลายใจนัก เป็นคนยังไงกัน ทำไมถึงได้ชอบทั้งสองแนวคิดทั้งๆที่ สองแนวคิดนั้นมีความขัดแย้งกันสุดขั้วเลย  

จนในที่สุด...ได้ฟังคำอธิบายสถานการณ์จากท่าน อาจารย์วิจารณ์ ว่ามันคือลักษณะของ creative tension และต่อมาผู้เขียนเข้าใจมากขึ้นเมื่อได้มาพบบทกวี จากปกหลังของหนังสือ “ปรัชญาชีวิต” ของ คาลิล ยิบราน ที่ถอดความโดยท่าน อ.ระวี ภาวิไล ว่า..

"จงร้องและเริงรำด้วยกัน 

และจงมีความบันเทิง 

แต่ขอให้แต่ละคนได้มีโอกาสอยู่โดดเดี่ยว 

ดังเช่นสายพิณนั้นต่างอยู่โดดเดี่ยว 

ทว่าสั่นสะเทือนด้วยทำนองดนตรีเดียวกัน" 

...

เราจึงคิดได้ว่า ขณะที่เราได้แลกได้เปลี่ยนความรู้กันและกันนั้น ขณะที่พลังความคิดสร้างสรรค์ของแต่ละคนมาอยู่ด้วยกันนั้น มันมีจุดยืน มีความเป็นตัวของตัวเอง แต่ละคนมีสิ่งดีที่อาจใกล้เคียงกัน หรืออาจแตกต่างกัน หรืออาจมีความคิดไปคนละทางเลยก็ตาม แต่สุดท้ายของการแลกเปลี่ยนแบบ positive เราเชื่อว่ามันจะเกิดสิ่งดีที่สุดตามมา

เหมือนเสียงของสายพิณที่แตกต่างกัน บางเส้นสายแตกต่างกันสุดขั้วของตัวโน๊ตเลยก็มี

แต่เมื่อร่วมเล่นเป็นเพลงแล้วมันไพเราะ...จับใจ

ขอขอบคุณ สวรส.และทุกท่านที่ให้ประสบการณ์ดีๆ